Δανεικά είν’ τα κούρταλα στον γάμο. Πας στον γάμο του Χ, με το σκεπτικό ότι, αν και όταν, θα έρθει κι αυτός στον δικό σου. Στην κηδεία, για ευνόητους λόγους, δεν υπάρχουν τέτοιου είδους ανταλλαγές.
Υπάρχουν επιλογές, που προφανώς έχουν να κάνουν με επιρροές. Έτσι τα ξέραμε, έτσι τα κουτσο-υποφέραμε. Στις μικρές κοινωνίες, βέβαια, βάζουν απουσίες στις κηδείες. Οι θείες Μαρίες τάχατες αθώα διατυπώνουν απορίες. «Ο τάδε δεν ήρθε. Περίεργο. Δεν το ’μαθε ή ασθενεί;»
Από το περασμένο Σάββατο, θείοι και στις μεγάλες κοινωνίες ορίζουν υποχρεωτικές παρουσίες στις κηδείες. Έλειπαν οι εκπρόσωποι της θεσμικής Αριστεράς. Επέλεξαν να λείπουν -καλώς, κακώς, όλοι έχουμε νιονιό, ας το βάλουμε μπρος-, όπως επέλεξαν να πάνε πολιτικοί που ακούνε το τραγούδι «Στη συγκέντρωση» και τον στίχο «Η πλατεία ήταν γεμάτη» και τους γυρνά το μάτι.
«Για εμένα ήταν οι άδειες καρέκλες στην κηδεία του Σαββόπουλου, πρέπει να προβληματίσουν τον κάθε σκεπτόμενο Έλληνα. Δηλαδή, πλέον το να είσαι Αριστερός, έχει καταλήξει να είναι -εγώ θα πω-, να μην είσαι Έλληνας. Ο Σαββόπουλος τι ήταν; Ήταν πραγματικά η επιτομή του ελληνισμού. Είναι ντροπή για την Ελλάδα».
Χωρίς ντροπή, το ελληνόμετρο ξαναβγαίνει από το θηκάρι. Νομίζαμε ότι ο χρόνος που τρέχει χύμα, από τέτοιους διαχωρισμούς δεν παίρνει πλέον χαμπάρι.
Νομίζαμε ότι μετά «την πιο κραυγαλέα περίπτωση αφελληνισμένης συνείδησης, ένα τραγικό θύμα του κακοφορμισμένου πια μαρξιστικού διεθνισμού» σε επιφυλλίδα του 1999, για τον Λεωνίδα Κύρκο, αλλά και τους βαθμολογητές στα χρόνια των αγανακτισμένων, που άφηναν στην ίδια τάξη ως γερμανοτσολιάδες και προδότες όσους δεν ήταν με τα γούστα τους εντάξει, αυτή η διαχωριστική γραμμή είχε ξεβάψει.
Με χρονοκαθυστέρηση το κυβερνών κόμμα πήρε τις αυτονόητες αποστάσεις από το ελληνόμετρο. Αύριο, κάποιος άλλος θα ξεθάψει σκουριασμένο βαρόμετρο ή θερμόμετρο για να χρειαστούμε πιεσόμετρο;
