Η Δικαιοσύνη δεν θα αποδοθεί με αυγοπόλεμο κατά του Μάκη Βορίδη. Ομοίως, ούτε τα εκατομμύρια και οι Ferrari του ΟΠΕΚΕΠΕ θα γυρίσουν πίσω, ούτε το κράτος δικαίου θα ανορθωθεί κάνοντας γης μαδιάμ την όποια ταβέρνα είχε την ατυχία να φιλοξενεί θαμώνες – υπουργούς. Και, ακόμη χειρότερα, οι κουκουλοφόροι και οι κουκούλες ουδέποτε έκαναν καλό στην υγεία της ελληνικής δημοκρατίας – η ιστορία έχει μιλήσει προ πολλού επ’ αυτού.
Άρα, στο κοινότοπο ερώτημα περί «καταδίκης της βίας απ’ όπου κι αν προέρχεται», η απάντηση είναι προφανής. Είναι όμως και ημιτελής. Διότι για να έχει νόημα, ουσία και αντίκρισμα, η βία πρέπει να αποκηρυχθεί και να απορριφθεί στην ολότητά της, και στην όποια μορφή της.
Διότι σιωπηλή βία είναι και η κατά συρροή διάλυση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, η εισοδηματική ισοπέδωση, η φτωχοποίηση. Βίαιη προσαρμογή είναι και η αναγκαστική συνθηκολόγηση μιας ολόκληρης γενιάς με ένα μέλλον χωρίς προσδοκίες.
Βιαιότητα είναι και ο εκ των έσω ευτελισμός της Βουλής, των εξεταστικών επιτροπών, των θεσμών, η διάβρωση της Δικαιοσύνης, η περιφρόνηση στο ίδιο το Σύνταγμα.
Ηθικός βιασμός είναι και ο εκμαυλισμός της κοινωνίας, η εξαγορά ψήφων με μαϊμού βοσκοτόπια, το rebranding της λαμογιάς ως μαγκιάς, το λανσάρισμα της διαφθοράς ως «διαχρονικής παθογένειας» και, εν τέλει, ως «κανονικότητας».
Η βία, στην όποια μορφή της, γεννά βία. Το έργο το έχουμε δει και στο παρελθόν και δεν τελείωσε όμορφα. Και στο σίκουέλ του μπορεί να τελειώσει ακόμη χειρότερα. Γιατί την επόμενη φορά τα αυγά μπορεί να γίνουν μαχαίρια, τσεκούρια και κουμπούρια. Ή και αγκυλωτοί σταυροί επίσης…
