Ο κόσμος του Κάφκα, αυτός που χρησιμοποιούμε ως μια κοινοτοπία για την περιγραφή του παραλόγου, φαντάζει καταθλιπτικός. Και όμως υπάρχει πλήθος από μαρτυρίες για το πώς ο ίδιος ο συγγραφέας, σε αναγνώσεις των έργων του, γελούσε μ’ αυτά, αντιμετωπίζοντας τις περιγραφόμενες συνθήκες ως κωμικές.
Καλά, το γέλιο εδώ που τα λέμε είναι πιο βαρύ κι από φραγγέλιο. Μαστιγώνει κάθε κυριαρχία, κάθε εξωτερικό προσδιορισμό, που θέλει να στενέψει τον «μικρό».
Αν είσαι εκτός, μπορεί να σύρεις και το χορό με το νησιώτικο «καημένε δεντρολίβανε/Κανείς νερό δε σου ‘βανε». Ο συμπολίτης μας στη Θεσσαλονίκη, όμως, θαρρώ ότι δεν βρήκε στην επτάωρη ταλαιπωρία στο αστυνομικό τμήμα κωμικό βήμα.
Καθώς η σκηνή είναι του γιατρού, σχεδόν φυσικά δεν υπάρχει άλλη επιλογή σκηνικού. Σε νοσοκομείο διαδραματίζεται.
Κόβει ο άνθρωπος ένα κλαδί αρισμαρί -υποθέτω για να κόψει τη φαρμακίλα που του σέρνει τα σωθικά- από το παρτέρι, τον βλέπει ο υπάλληλος εταιρείας ασφαλείας, τον κατηγορεί για κλοπή δημόσιας περιουσίας -αν είναι πραγματική στις ειδήσεις δεν χωρεί-, οδηγείται στο τμήμα, περνά κάτι παραπάνω από επτά ώρες φίνα, με αποτυπώματα, φωτογραφίες, διαδικασίες. Τι έγινε τελικά;
Με εντολή εισαγγελέα, αφέθηκε ελεύθερος. Θα τον πάνε πλημμέλημα; Το νοσοκομείο έχει έλλειμμα. Φαντασίας. Ενημέρωσε την αστυνομία ότι δεν επιθυμεί συνέχιση της δίωξης.
Συγγνώμη, είναι πραγματικό περιστατικό; Όσο ο αχρείαστος πόλεμος για το μνημείο, που θα μας στείλει στο φρενοκομείο. Μέχρι να ξεκαθαρίσει το τοπίο, το υπουργείο εφαρμόζει μια μεταβατική λύση με εργολαβία καθαριότητας. Θεσμικά, το ζήτημα θα λυθεί, όταν αποσαφηνιστεί αν η «φροντίδα» που ορίζει ο νέος νόμος περιλαμβάνει ρητά την καθαριότητα ή αν αυτή παραμένει τοπική αρμοδιότητα.
Είμαστε καλά; Ξεχνάς για λίγο τα καυτά και γελάς από τα τρίσβαθα της κοιλιάς. Το ξέρεις ότι σου σερβίρουν κατιμά, ενώ λαχταράς για καπαμά. Μαζεύονται πολλά επιβαρυντικά στα παραμύθια της Χαλιμάς.
