Διαβάζω τους αποχαιρετισμούς πολιτικών και καλλιτεχνών. «Ήταν ποιητικός και πολιτικός μαζί», «ένας υπέροχος τραγουδοποιός, ένας ευαίσθητος Έλληνας», «μας αφήνει παρακαταθήκη μουσικά αριστουργήματα», «η μουσική του και οι στίχοι του συνόδευσαν τη ζωή μας και τους αγώνες μας… ακόμα και αν υπήρχαν στιγμές που διαφωνήσαμε», «σημάδεψε το ελληνικό τραγούδι των νεότερων χρόνων, ένας διανοούμενος της μουσικής, με το βλέμμα στραμμένο στην παράδοση του τόπου του, ενώ οι κοινωνικές διεργασίες και μεταβάσεις εκφράστηκαν διαχρονικά στις δημιουργίες του», «θα ξεχωρίζει πάντοτε για το ιδιαίτερο στιλ του, για τη μοναδική του ικανότητα να συνδυάζει διαφορετικά μεταξύ τους μουσικά είδη και για τους ευρηματικούς στίχους του», «θα μπορούσε να είναι από τους πλέον χαρισματικούς υπερρεαλιστές ποιητές της μεταπολεμικής Ελλάδας», «δεν υπήρξε μόνο ο εμπνευσμένος βάρδος… εξέφρασε, διαχρονικά, τις ατομικές αναζητήσεις μας, τις συλλογικές μας τάσεις, αλλά και ανατάσεις», «χαρτογράφησε την πατρίδα μας και τους ανθρώπους της», «στα χρόνια που έτρεξαν χύμα, έδωσε μοναδικό και ανεξίτηλο στον χρόνο σχήμα», «μας πήρε μακριά, μας πήγε σε άλλα μέρη».
«Παρέες παιδιών του 114, παρέες ροκάδων, γενναίους του αντιδικτατορικού αγώνα, αριστερούς και πληγωμένους απ’ την Αριστερά, ιερείς, αποσυνάγωγους του ’70 και φλώρους του ’90, όλους λίγο-πολύ (χώρια όμως τον έναν απ’ τον άλλον)».
Σαν βασιλιάς σε αρχαίο δράμα δεν περπατούσε στο νερό, στεκόταν στης μαζικής κουλτούρας τον αφρό. Ποιος δεν έχει τραγουδήσει στίχους του, ακόμη κι αν δεν μεγάλωσε με τις αφηγήσεις και τους ήχους του;
Ιδιοφυΐα από ψυχεδελικό γαλαξία, ακόμη κι αν αντιλαμβάνεσαι τη σκηνοθεσία.
«Μοιράζω το ψωμί, σας δίνω το παγούρι/ στα μάτια σάς κοιτάζω και λέω ένα τραγούδι/ Και το τραγούδι λέει πως παίρνω την ευθύνη/ Πως είμαι αρχηγός σ’ αυτό το πανηγύρι».
Είναι. Οι αντιφάσεις, οι μεταστροφές του μοιάζουν με τις χορδές στο όργανο ή με τις τρύπες του ζουρνά. Γι’ αυτό απέδωσε μοναδικά. Το ίσιο καλάμι σε «Μπάλλο» δεν βγάνει.
