Και δείπνο διοργάνωσαν στο Βρετανικό Μουσείο στην γκαλερί Duveen, εκεί όπου φυλάσσονται τα Γλυπτά. Το λες και αναβάθμιση. Πέρυσι, μοντέλα έκαναν πασαρέλα.
Μας έπιασε εμάς τρέλα. Για το πρώτο «Pink Ball» (Ροζ Χορό), όπως ονομάστηκε το πάρτι του Σαββάτου, ανάμεσα στα Γλυπτά και στην Καρυάτιδα, με σαμπάνια, ινδική κουζίνα και μουσική, μια «γιορτή διεθνών συνεργασιών, που ενώνει Λονδίνο και Ινδία», εμπνευσμένο από την έκθεση ««Αρχαία Ινδία: Ζωντανές Παραδόσεις».
Αφού έχουν γίνει παράδοση στο Μουσείο εκδηλώσεις και μουσικές «αλώσεις», ντεφιλέ και σουαρέ, δεν καταλαβαίνω γιατί δεν τα σετάρουν με τα αντίστοιχα λεηλατημένα εκθέματα. Ψέματα; Το μεγάλο φαγοπότι, ας πούμε, γιατί δεν το έστρωσαν στην αίθουσα με τα πέτρινα Γλυπτά Amaravati, μια συλλογή πρώιμης βουδιστικής τέχνης, που θεωρείται από τους μεγαλύτερους θησαυρούς του Μουσείου; Κλεμμένοι κι αυτοί. Περιήλθαν στην κατοχή των Βρετανών το 1840 χάρη στον Βρετανό αξιωματούχο στις Ινδίες, σερ Ουόλτερ Έλιοτ.
Τα 120 εκθέματα Amaravati φυλάσσονται σε ξεχωριστή αίθουσα (νομίζω 33) στο ένα άκρο της ανακαινισμένης και μεγαλύτερης πινακοθήκης του Μουσείου, κι είναι ορατά από το άλλο. «Είναι εξίσου σημαντικά με τα Μάρμαρα [του Παρθενώνα], αλλά ο κόσμος δεν γνωρίζει τόσα πολλά γι’ αυτά». Κάντε τα γνωστά. Όλα από εμάς πια;
Προσωπικά, μια ανησυχία μού δημιούργησε η παρουσία στην «άστοχη» και «προκλητική» χοροεσπερίδα του Μικ Τζάγκερ, που αν και γέρικο λιοντάρι 82 Ιουλίων, παραμένει ζωηρός και ζημιάρης.
Επίσης, μάλλον ζημιά προξενεί ότι ήταν εκεί κι ο μακροβιότερος υπουργός Πολιτισμού της Βρετανίας (2010-2016), λόρδος Εντ Βέιζι, συμπρόεδρος της καμπάνιας Parthenon Project για την επιστροφή των Γλυπτών. Εκτός, αν πήγε για να ελέγξει μήπως η ροζ ελίτ παρεκτραπεί, κρεμώντας τα πανωφόρια της στα αγάλματα. Για γέλια και για κλάματα σε μια εποχή, που στα μουσεία ανεβαίνουν δράματα και αποθεώνονται ιερά, σύμβολα και θαύματα.
Τα σύμβολα είναι ωραία, όταν με τα περιεχόμενα κάνουν παρέα.
