Τον Σεπτέμβριο, ο πρωθυπουργός έδωσε συνέντευξη στο Bloomberg και δήλωσε ότι πρώτη προτεραιότητα και πρώτος στόχος του είναι η σύγκλιση με την Ευρώπη. Μόλις έναν μήνα αργότερα νομοθέτησε τις 13 ώρες εργασίας ημερησίως. Και όταν το Politico έγραψε πως «η Ελλάδα γίνεται η πρώτη χώρα στην Ευρώπη που εισάγει 13ωρο ημερήσιας εργασίας», ο Κυριάκος Μητσοτάκης απάντησε, περίπου, ότι «δεν είναι αυτό που νομίζετε».
Το τι πρέπει να νομίζουμε και τι όχι όμως, το λένε καθαρά τα στοιχεία της Eurostat και του ΟΟΣΑ. Όπως λένε, εξίσου καθαρά, ότι η Ελλάδα κινείται σε τροχιά σταθερής απόκλισης αντί σύγκλισης με την υπόλοιπη Ευρώπη.
Το 2024, πριν καν προκύψει το 13ωρο, η Ελλάδα είχε ήδη τη μεγαλύτερη εβδομάδα εργασίας στην Ε.Ε., με 39,8 ώρες. Την ακολουθούσαν η Βουλγαρία με 39 ώρες εβδομαδιαίας εργασίας, η Πολωνία με 38,9 και η Ρουμανία με 38,8. Ο μέσος όρος εβδομαδιαίας εργασίας στην Ε.Ε. ήταν 35,8 ώρες, ενώ όσο ανεβαίνει το κατά κεφαλήν εισόδημα και η αγοραστική δύναμη, τόσο κατεβαίνουν και οι ώρες εργασίας: Τη μικρότερη εβδομάδα εργασίας, με 32,1 ώρες, την έχει η Ολλανδία, η οποία επιδεικνύει και το υψηλότερο κατά κεφαλήν εισόδημα στην Ένωση.
Η Ελλάδα είναι επίσης η μόνη χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης που έχει θεσμοθετήσει και υιοθετήσει 6ήμερη εργασία, την ώρα που οι υπόλοιποι πειραματίζονται με το 4ήμερο. Βέλγιο, Ισλανδία, Ισπανία, Γερμανία, Πορτογαλία δοκιμάζουν ήδη το τετραήμερο εργασίας πιλοτικά, ενώ στην Ολλανδία αποτελεί πια σχεδόν κανονικότητα, με μετρήσιμο θετικό αποτύπωμα στην αύξηση της παραγωγικότητας.
Τα υπόλοιπα, πάντοτε περί σύγκλισης και αποκλίσεων, μάλλον μας τα λένε οι Financial Times: Η Ολλανδία με την εβδομάδα εργασίας των τεσσάρων ημερών και των 32,1 ωρών έχει το υψηλότερο ποσοστό μερικής απασχόλησης στον ΟΟΣΑ, έχει το υψηλότερο διαθέσιμο εισόδημα (40.948 ευρώ ετησίως) σε άγαμους στην Ευρώπη κι έχει τον τρίτο υψηλότερο κατώτατο μισθό στην Ευρώπη (2.193 ευρώ), πίσω από το Λουξεμβούργο και την Ιρλανδία.
Παρεμπιπτόντως, η Ολλανδία έχει και τα πιο ευτυχισμένα παιδιά στον κόσμο, σύμφωνα με διεθνείς μελέτες που επικαλούνται οι FT. Αυτό όμως μάλλον ελάχιστα απασχολεί τους εν Ελλάδι εμπνευστές της εργασιακής «ευελιξίας». Και της κοινωνικής δυστοπίας…
