Η συζήτηση στη Βουλή για το 13ωρο είχε απ’ όλα και κυρίως διάλογο κωφών, όπου ο καθείς έλεγε ό,τι ήθελε.
Η κυβέρνηση από τη μία ισχυρίζεται ότι βελτιώνει περισσότερο την αγορά εργασίας (που ούτως ή άλλως έχει πλήρως απορρυθμιστεί από χρόνια, όπως έχει πει δημόσια και ο πρόεδρος του ΣΕΒ Σπ. Θεοδωρόπουλος) και ανταποκρίνεται σε αιτήματα που υπάρχουν για ρύθμιση των ωρών εργασίας από τομείς όπως ο τουρισμός. Η αντιπολίτευση, από την άλλη, κατήγγειλε τις μεσαιωνικές συνθήκες με ανάλογα επίθετα, προτάσσοντας το ενδιαφέρον για τα λαϊκά συμφέροντα, που καταστρατηγεί το 13ωρο και κάνει «δούλους» τους Έλληνες…
Με άλλα λόγια: στου κωφού την πόρτα όσο θέλεις βρόντα…Και ισχύει δυστυχώς για όλους, καθώς τα περισσότερα που ειπώθηκαν και από τις δύο πλευρές (κυβέρνηση και αντιπολίτευση) δεν λαμβάνουν υπ’ όψιν την πραγματική κατάσταση της χώρας. Και για να το πούμε διαφορετικά και περισσότερο ωμά: όλοι κόπτονται για τη βελτίωση του βιοτικού επιπέδου των Ελλήνων στα λόγια, γιατί στην πράξη μάλλον θα αργήσουμε πολύ να το δούμε.
Αυτές οι κόντρες των πολιτικών παρατάξεων για το 13ωρομοιάζουν περισσότερο με μάχες οπισθοφυλακών και το ερώτημα είναι γιατί παίζεται αυτό το θέατρο, που αφήνει εν τέλει αδιάφορο τον θεατή Έλληνα πολίτη; Όπερ εστί, ότι όλο και λιγότεροι πιστεύουν τα θαυμαστά κατορθώματα που απαριθμεί η κυβέρνηση, όπως όλο και περισσότεροι αντιλαμβάνονται την αναξιοπιστία των κομμάτων της αντιπολίτευσης, που στη μανία τους για κριτική δεν διστάζουν να βάζουν το κάρο πριν από το άλογο.
Όπως ακριβώς έγινε και στο θέμα με τη φύλαξη του μνημείου του Άγνωστου Στρατιώτη στην Πλατεία Συντάγματος, όπου τα αυτονόητα παύουν να υφίστανται και τα εθνικά σύμβολα μετατρέπονται σε ευκαιρίες για επίδειξη κομματικής ισχύος και προοδευτικότητας από την αντιπολίτευση και δήθεν σοβαρότητας από την κυβέρνηση. Η τελευταία αντιλήφθηκε -υπό την απειλή των δεξιών ψηφοφόρων που της κουνάνε μαντίλι απογοητευμένοι- ότι θέλει προστασία, λες και χθες ή προχθές δεν ήθελε αυτή την προστασία…
Αν γίνουμε ποτέ σοβαρή χώρα, οι συζητήσεις στη Βουλή θα δίνουν ιδιαίτερη έμφαση στο πώς θα ενισχυθεί σε πρώτη φάση η οικονομία με επενδύσεις και μεταρρυθμίσεις. Και εκεί πρέπει να φανεί τι πλάτη βάζουν οι πολιτικές δυνάμεις, με προτάσεις μετρήσιμες και όχι με κούφια υποσχεσιολογία και δήθεν αντίσταση στους κακούς καπιταλιστές (ντόπιους και ξένους) που θέλουν να εκμεταλλευτούν τον Έλληνα εργαζόμενο…
Ο τελευταίος ήδη εργάζεται τις περισσότερες ώρες στην Ευρώπη, αλλά αυτή η εργασία δεν πιάνει τόπο, γιατί έχουμε απαρχαιωμένη τεχνολογία, ελλείψει επενδύσεων που κάνουμε μαύρα μάτια για να δούμε. Και εκεί κανονικά θα έπρεπε να επικεντρωθούν οι συζητήσεις, με προτάσεις απ’όλους -για πραγματική βελτίωση του βιοτικού επιπέδου-αντί των ρητορικών εντυπωσιασμών που εκτοξεύονται στη Βουλή, για να βελτιωθεί ενός εκάστου το εκλογικό αποτύπωμα στις επερχόμενες εκλογές.
