Αλήθεια, μπορεί ένα ιστορικό μνημείο, όπως του Αγνώστου Στρατιώτη, να γίνεται πεδίο εκδηλώσεων «άσχετων με την αποστολή του»;
Το ερώτημα το έθεσε αιφνιδίως χθες ο πρωθυπουργός, απάντησε ο ίδιος «όχι» και αποφάσισε να αναθέσει την προστασία του μνημείου στον… στρατό. Όλα αυτά, όλως τυχαίως, μετά την απεργία πείνας Ρούτσι, την παρέμβαση Δένδια υπέρ του απεργού – πατέρα και την τελική υπαναχώρηση της κυβέρνησης. Εν ολίγοις, ο πρωθυπουργός αποφάσισε ότι το υπουργείο Άμυνας πρέπει να αναλάβει τη φύλαξη (με ποιον τρόπο άραγε;) του Αγνώστου Στρατιώτη για να μη γίνεται το μνημείο πεδίο λαϊκών κινητοποιήσεων και διαδηλώσεων.
Δεν είπε όμως ο πρωθυπουργός, και δεν απάντησε, ποια είναι εν τέλει η «αποστολή» των εθνικών μνημείων. Πόσο αδιάρρηκτη είναι, ή δεν είναι, η ταύτισή τους με τη ζώσα ιστορία, πόσο δημοκρατική ή μη δημοκρατική είναι η αποστείρωση της μνήμης, ποιο είναι το νόημα του όποιου εθνικού τοπόσημου όταν αποσυνδέεται από το λαϊκό στοιχείο και τις κοινωνικές διεκδικήσεις.
Στο Παρίσι, φερ’ ειπείν, ουδείς -ούτε καν ο Μακρόν- έστειλε τον στρατό να φυλάει την Αψίδα του Θριάμβου όταν τα Κίτρινα Γιλέκα έκαιγαν το σύμπαν πέριξ της. Κι ας βρίσκεται κι εκεί, ακριβώς από κάτω της, ο τάφος του Γάλλου Αγνώστου Στρατιώτη.
Στο Βερολίνο, επίσης, ουδείς διέγνωσε ιστορική ασέβεια όταν περικύκλωναν την Πύλη του Βραδεμβούργου τα χιλιάδες τρακτέρ των Γερμανών αγροτών. Κι ακόμη και στη μη δημοκρατική Κίνα, η πλατεία Τιεν αν Μεν, ακριβώς απέναντι από την Απαγορευμένη Πόλη, έγινε το ματωμένο σύμβολο του αγώνα για Δημοκρατία.
Όλα αυτά μάλλον τα ξέχασε ο πρωθυπουργός. Όπως, πολύ περισσότερο, μάλλον ξέχασε ποια είναι και πώς «γεννήθηκε» η Πλατεία Συντάγματος: ότι πήρε το όνομά της και την ιστορική σημασία της από το κίνημα της 3ης Σεπτέμβρη – το κίνημα που διεκδίκησε και κέρδισε το Σύνταγμα του 1843.
Όταν όλα αυτά λησμονούνται, ναι, μπορεί και να χάνεται η «αποστολή» των ιστορικών μνημείων. Και μια εσωκομματική ήττα μπορεί να μετατρέπεται σε συλλογική δημοκρατική ήττα.
