Διαβάζω στο Naftemporiki.gr απόσπασμα από την ομιλία του Dr Joachim Nagel στην Γενική Συνέλευση του ΣΕΒ. Είναι Προέδρος της Ομοσπονδιακής Τράπεζας της Γερμανίας και Μέλους του Γενικού Συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας: «Όσα πέτυχε η Ελλάδα την τελευταία δεκαετία δεν είναι μόνο μια εθνική ιστορία επιτυχίας, είναι πηγή έμπνευσης για ολόκληρη την Ευρώπη. Δείχνουν ότι οι μεταρρυθμίσεις, όσο δύσκολες κι αν είναι, αποδίδουν». Στάθηκε ιδιαίτερα στην αποκατάσταση της δημοσιονομικής ισορροπίας, τη μείωση του χρέους και της ανεργίας και την αποκατάσταση της εμπιστοσύνης που οδήγησαν μεταξύ άλλων σε χαμηλότερο κόστος δανεισμού από την Ιταλία και τη Γαλλία.
Διαβάζω, ακούω, βλέπω την πλειοψηφία των ελληνικών Μέσων και αναρωτιέμαι αν είμαι αλλού (όπως λέει και το νέο σουξέ φερέλπιδος τραγουδίστριας). Αν ζω σε άλλη χώρα.
Τελικά μάλλον υπάρχουν δύο Ελλάδες.
Η Ελλάδα της Ανάπτυξης και η Ελλάδα της Μιζέριας.
Η μία δουλεύει, δημιουργεί, και προσπαθεί να χτίσει κάτι καλύτερο. Η άλλη καταγγέλλει, υπονομεύει και παραμένει βολεμένη στη μετριότητα.
Η Ελλάδα της ανάπτυξης που επενδύει στη γνώση, στην καινοτομία, στην τεχνητή νοημοσύνη. Είναι οι νέοι επιστήμονες που ζουν ακόμα στην Ελλάδα, οι επιχειρήσεις που εξάγουν τεχνολογία, οι start-ups που με αξιώσεις διεκδικούν το δικό τους χώρο εδώ αλλά και στο εξωτερικό. Είναι οι επενδύσεις που στηρίζονται σε πραγματική παραγωγή και όχι σε κατασκευάσματα ΟΠΕΚΕΠΕ.
Απέναντί της, στέκεται η Ελλάδα της μιζέριας, της άρνησης, της ισοπέδωσης. Η Ελλάδα που θεωρεί τη διαφθορά «φυσιολογική», που αντιμετωπίζει κάθε μεταρρύθμιση ως απειλή, που επενδύει περισσότερο στην καταγγελία παρά στη δημιουργία. Είναι η νοοτροπία του «να μην αλλάξει τίποτα», γιατί η αλλαγή απαιτεί προσπάθεια και ευθύνη.
Αυτές οι δύο Ελλάδες συνυπάρχουν — αλλά δεν μπορούν να προχωρήσουν μαζί.
Η μία θέλει να ανέβει στην επιφάνεια, να αναπνεύσει, να φύγει μπροστά και η άλλη την κρατά πίσω, την βυθίζει στο βούρκο . Και κάθε φορά που η χώρα πάει να κερδίσει έδαφος, έρχεται η δεύτερη να την κρατήσει καθηλωμένη στη λογική του «έλα μωρέ, έτσι είμαστε πάντα και όλοι ίδιοι είναι».
Θα είμαστε στην πραγματικά σωστή πλευρά της ιστορίας αν κόψουμε τα δεσμά, απαλλαγούμε από τα βαρίδια μιας αρρωστημένης νοοτροπίας που διατρέχει τη χώρα σε κάθε επίπεδο, είτε στο δημόσιο βίο είτε στον αυτοδιοικητικό (εδώ τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα). Αν καθημερινά δουλεύουμε, συνεργαζόμαστε, και επιβραβεύουμε την αριστεία.
Η τεχνητή νοημοσύνη, η πράσινη μετάβαση και ο ψηφιακός μετασχηματισμός δεν είναι αφηρημένες έννοιες. Είναι ευκαιρίες που θα κριθούν από το αν η χώρα θα μείνει δέσμια της εσωστρέφειας ή αν θα τολμήσει να μετασχηματιστεί.
Η Ελλάδα δόξα τω Θεώ, έχει ταλέντα. Ας αλλάξουμε νοοτροπία για να τα βοηθήσουμε να ανθίσουν.
