Χρειάστηκε να περάσουν 23 ημέρες με τον Πάνο Ρούτσι σε απεργία πείνας, για να ικανοποιηθεί το αυτονόητο για ένα τραγικό πατέρα: Να γίνει δεκτό το αίτημα εκταφής της σορού του γιού του, ταυτοποίηση και τοξικολογική εξέταση.
Για την ακρίβεια χρειάστηκε να περάσουν δυόμισι χρόνια για να υποχωρήσουν οι αρχές στο αυτονόητο, αφού ανάλογο αίτημα είχε υποβληθεί και από άλλους τραγικούς γονείς, αμέσως μετά την τραγωδία των Τεμπών.
Ποιο ήταν μέχρι χθες το δήθεν ανυπέρβλητο εμπόδιο για την ικανοποίηση του αυτονόητου; Κάτι τέτοιο «θα οδηγούσε σε αναβολή της δίκης».
Τέλος καλό, όλα καλά λοιπόν; Μένει να φανεί μέχρι να ξεκαθαρίσουν όλες οι λεπτομέρειες για την τοξικολογική εξέταση των σορών, όπως λένε εκπρόσωποι των οικογενειών των θυμάτων.
«Κάθε αλήθεια περνάει από τρία στάδια: πρώτα γελοιοποιείται, έπειτα αντιμετωπίζει βίαιη αντίθεση και τέλος γίνεται αποδεκτή ως αυτονόητη», έγραφε ο Γερμανός φιλόσοφος Άρθουρ Σοπενχάουερ , τον 19ο αιώνα, στο περίφημο σύγγραμμά του «Ο κόσμος ως βούληση και παράσταση».
Από τους πιο σημαντικούς και πολυδιαβασμένους φιλοσόφους, ο πεσιμιστής Σοπενχάουερ, τόνιζε τον ρόλο της «βούλησης», ως του βασικού κινήτρου δράσης των ανθρώπων. Ποια ήταν όμως μέχρι χθες η βούληση της κυβέρνησης; Η πλήρης διαλεύκανση της αλήθειας για τα αίτια της τραγωδίας ή η συγκάλυψή της; Και αν ήταν η αλήθεια, γιατί χρειάστηκε να περάσει τόσο καιρός για να πει «ναι» στο αυτονόητο; Μήπως όμως έτσι ενισχύθηκε η συνωμοσιολογία και επικράτησαν κάθε λογής υποψίες στην κοινή γνώμη;
Το ίδιο άλλωστε συνέβη και με το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ: Και πάλι «κατενάτσιο»- συνεχή άμυνα στην ποδοσφαιρική ορολογία- και εμπόδια, στη διαλεύκανση της υπόθεσης . Όπως έδειξε και η προκαταβολική κοινοβουλευτική «αθώωση» των υπόπτων πολιτικών- και μάλιστα με τον τραγέλαφο των μαζικών επιστολικών ψήφων ! Και τώρα οι αποκαλύψεις στην Εξεταστική, απειλούν να συγκλονίσουν το πολιτικό σύστημα.
Η προσπάθεια να αποδεικνύεις πάντα ότι «έχει δίκιο», δεν είναι φυσικά λύση. Χρειάζεται και αυτοκριτική και θάρρος φυσικά, να παραδεχτούν –ειδικά οι κάθε φορά κυβερνώντες πώς έχουν κάνει και λάθη.
Όπως γράφει ο Σοπενχάουερ με το ανατρεπτικό και ταυτόχρονα σοφό και γλαφυρό χιούμορ, στο δοκίμιό του «Η τέχνη του να έχεις πάντα δίκιο», απευθυνόμενος κυρίως στους πολιτικούς , «σε μια αντιπαράθεση, τείνουν να αγνοήσουν την αντικειμενική αλήθεια, ή μάλλον να την εκλάβουν ως μια τυχαία συγκυρία, και επικεντρώνονται μόνο στην υπεράσπιση της θέσης τους και στην αντίκρουση της θέσης του αντιπάλου».
Όμως, όπως έλεγε και ο σοφός νομοθέτης Σόλων, «τα αφανή τοις φανεροίς τεκμαίρου»-Αυτά που δεν φαίνονται να τα συμπεραίνεις με βάση αυτά που φαίνονται». Και ήδη αυτά που βγαίνουν στο φως είναι δραματικά, Και όμως, πρώτα έγινε απόπειρα γελοιοποίησης , ακολούθησαν οι κραυγαλέες διαψεύσεις και τώρα γίνεται αποδεκτή η «κατάσταση» ως αυτονόητη». Όπως το έλεγε ο Σοπενχάουερ…
