Έριξε αυλαία χθες η εβδομάδα μόδας στο Παρίσι, συνεχίζεται η εβδομάδα των Νόμπελ, μέχρι στιγμής, για εμάς τους αδαείς, χωρίς εκπλήξεις. Το βραβείο της Παρασκευής, όμως, το Νόμπελ Ειρήνης, ο καθείς μπορεί να κρίνει.
Ο ένοικος του Λευκού Οίκου έχει επανειλημμένως υποστηρίξει ότι το αξίζει. Μήπως η διαθήκη του Νόμπελ, που ορίζει ότι το βραβείο θα πρέπει να απονεμηθεί στο πρόσωπο που έχει κάνει τα περισσότερα για την «αδελφοσύνη μεταξύ των εθνών» και την «κατάργηση ή μείωση των στρατευμάτων», τον ισχυρισμό του γκρεμίζει;
Σχετικά είν’ αυτά. Τουλάχιστον μία δεκάδα Νόμπελ Ειρήνης αμφισβητούνται ανοικτά.
Τέσσερις Αμερικανοί πρόεδροι το έχουν κερδίσει: ο Θίοντορ Ρούσβελτ, το 1906, για τη διαμεσολάβηση για τον τερματισμό του Ρωσοϊαπωνικού Πολέμου, ο Γούντροου Ουίλσον, το 1919, για την ίδρυση της Κοινωνίας των Εθνών, το 2002 ο Τζίμι Κάρτερ για τη συμβολή του επί δεκαετίες στην ειρηνική επίλυση συγκρούσεων, προώθησης της δημοκρατίας και ανθρωπιστικού έργου, και το 2009 ο Μπαράκ Ομπάμα για τις καλές προθέσεις του. Ορκίστηκε Γενάρη και σε εννιά μήνες Νόμπελ είχε πάρει. «Η επιτροπή αποδίδει μεγάλη σημασία στο όραμα και στις προσπάθειες του Ομπάμα για έναν κόσμο χωρίς πυρηνικά όπλα».
Πάντως, εκφράζοντας την έκπληξή του και αποδεχόμενος «με τιμή και βαθιά συγκίνηση» το βραβείο της νορβηγικής επιτροπής, ο Ομπάμα άδραξε την ευκαιρία: «Δεν το θεωρώ ως αναγνώριση των επιτευγμάτων μου, αλλά ως την επιβεβαίωση της αμερικανικής ηγεσίας όσον αφορά τις ελπίδες των ανθρώπων σε όλο τον κόσμο».
Δεν το θεώρησε, γιατί δεν είχε ακόμη έργο επιτελέσει. Ό,τι κι αν πιστεύει κανείς για τον Τραμπ -νομίζω ότι πιο πολύ η βιομηχανία του θεάματος του ταιριάζει και ένα ΕΜΜΥ την παράσταση αλλάζει-, τα περιστέρια σε Ουκρανία και Γάζα ζωγραφίζει. Θαμπά, ναι, μα δεν υπάρχει συνωστισμός καλλιτεχνών στο τερέν.
Θα το πάρει; Η Επιτροπή στο Όσλο έχει ήδη υποβαθμίσει το βραβείο με ατυχείς επιλογές, αλλά τι ειρήνη θα είναι αυτή, φωλιασμένη στις μεγαλύτερες εξαγωγές όπλων στον κόσμο;
