Η εικόνα του να υπάρχουν τριβές (φαγωμάρα ίσως πιο σωστά )μεταξύ Ελλάδας και Κύπρου δεν είναι πρωτοφανής.
Συχνά, στο απώτερο παρελθόν, οι σχέσεις έφταναν στο χειρότερο σημείο τους για διάφορους λόγους, για να επανέλθουν μετά, αφήνοντας κάθε φορά ένα μικρό έλλειμμα εμπιστοσύνης, που με τον χρόνο μεγάλωνε. Η εισβολή των Τούρκων, το 1974, και η απραξία της Ελλάδος, με τα γνωστά αποτελέσματα, σημάδεψε την ενότητα, ενίσχυσε την καχυποψία και οι Κύπριοι, δυστυχώς, δεν έχουν άδικο.
Οι κόντρες, φανερές και υπόγειες, για το καλώδιο GSI μεταξύ Ελλάδας και Κύπρου, δύσκολα διασκεδάζονται. Μοιάζει λίγο αφελές να εμφανίζει η ελληνική πλευρά ως μόνο πρόβλημα τον υπουργό Οικονομικών της Κύπρου, Μάκη Κεραυνό, που αντιδράει στην ολοκλήρωση του καλωδίου. Πριν φτάσουμε εκεί, υπήρχε η Κάσος, όπου η Ελλάδα έκανε πίσω, ανεχόμενη τον τουρκικό «τσαμπουκά» που μεταχρονολογημένα επιχείρησε να διασκεδάσει με λόγια ο υπουργός Εξωτερικών, Γιώργος Γεραπετρίτης.
Στα θέματα αυτά, όμως, δεν έχει σημασία τι λες, αλλά περισσότερο τι κάνεις. Και η Ελλάδα στην Κάσο έδειξε ότι υποχωρεί. Μπορεί ο Μάκης Κεραυνός να λέει σήμερα ότι το έργο δεν είναι βιώσιμο (υπάρχουν ερμηνείες γι’ αυτό), αλλά υπάρχει στο τραπέζι και η υποχωρητική ελληνική στάση που φοβίζει τους Κύπριους, όπως θα φόβιζε τον οποιονδήποτε. Η ελληνική στάση ποτέ δεν ήταν ξεκάθαρη αναφορικά με το τι θα κάνει η χώρα, αν η Τουρκία δράσει επιθετικά σε βάρος της Κύπρου. Κι αυτό από μόνο του είναι μια σοβαρή περιπλοκή.
Σήμερα, η ελληνική πλευρά υποστηρίζει ότι το πρόβλημα είναι μόνο η αμφισβήτηση της βιωσιμότητας από την Κύπρο (και τον Κεραυνό εν προκειμένω), αφήνοντας να εννοηθεί ότι, αν αυτό λήξει, το έργο (που χρηματοδοτείται και με 657εκατ. ευρώ από την Ε.Ε.) θα γίνει. Χθες, ο υπουργός Ενέργειας, Σταύρος Παπασταύρου, είπε ότι το θέμα θα εξεταστεί σε συνάντηση, ύστερα από 10 ημέρες, με τον Κύπριο ομόλογό του, υπογραμμίζοντας ότι υπάρχουν και άλλα τεχνικά θέματα για διεκπεραίωση…
Όλοι καταλαβαίνουν ότι, πέρα από τις οικονομικοτεχνικές λεπτομέρειες, το σοβαρότερο απ’ όλα είναι η αποφασιστικότητα της Ελλάδας στο πεδίο, όταν εμφανιστεί ως «νοικοκύρης» η Τουρκία, για να παίξει ένα «δυναμικό» παίγνιο. Η Τουρκία δεν αρνείται την πόντιση του καλωδίου (που θεωρητικά δεν μπορεί να παρεμποδιστεί με βάση το Δίκαιο της Θάλασσας), αλλά δηλώνει πως η έναρξη των εργασιών θα γίνεται με άδειες από την ίδια. Στην ουσία, ζητάει να κάνει κουμάντο σε μια μεγάλη ΑΟΖ/Υφαλοκρηπίδα που διεκδικεί. Με τη λογική του διαβόλου, θα μπορούσε κάποιος να υποστηρίξει ότι η ένταση στο θέμα βολεύει και τις δύο πλευρές, που για δικούς της η κάθε μία λόγους δεν θέλει να προχωρήσει το έργο. Να το πουν, όμως, να το ξέρουμε κι εμείς οι πληβείοι!
