Το 1987 η Ελληνική Αεροπορική Βιομηχανία (ΕΑΒ) ξεκίνησε να αναπτύσσει drone, με την Τουρκία να μην έχει ακούσει καν τη λέξη αυτή. Σήμερα η Τουρκία είναι από τις μεγαλύτερες χώρες παραγωγής drone, ενώ εμείς ψαχνόμαστε… και ψελλίζουμε ότι θέλουμε να φτιάξουμε αμυντική βιομηχανία.
Ποτέ δεν είναι αργά όταν λαμβάνεται σοβαρά μια απόφαση. Αρκεί να υπάρχει συνέχεια στόχου και σκοπού και η επόμενη κυβέρνηση να μην καταργεί τα της προηγούμενης αλλάζοντας (στην καλύτερη περίπτωση) προτεραιότητες και στη χειρότερη να αδιαφορεί…
Η μακρά ελληνική αγρανάπαυση στους τομείς της αμυντικής βιομηχανίας θέλουμε να ελπίζουμε ότι έχει φτάσει στο τέλος, καθώς εκδηλώνεται πλέον πολιτική βούληση να αλλάξει το σκηνικό και να εκμεταλλευτεί η χώρα το νέο 12 ετέςεξοπλιστικό πρόγραμμα (18 δισ.), ώστε να αναπτύξει τη δική της αμυντική παραγωγή.
Το νέο μοντέλο Ενόπλων Δυνάμεων που εξήγγειλε ο Νίκος Δένδιας συνιστά μια ευκαιρία για την αμυντική βιομηχανία, αλλά και εκδήλωση της πολιτικής βούλησης, που στο επίπεδο των προθέσεων παίρνουν άριστα. Υπάρχει βέβαια και η πράξη, όπου κρίνονται όλα, και εκεί ακριβώς θα φανεί αν μπορούμε να πάμε σε νέα φιλοσοφία στρατού ήόχι. Η παρουσίαση που έκανε ο προαναφερόμενος για τη σημερινή κατάσταση είναι απογοητευτική, αν και ξεχώρισε τις Ειδικές Δυνάμεις, σημειώνοντας χαρακτηριστικά: «Έχουμε δύο στρατούς: τις Ειδικές Δυνάμεις και τους υπόλοιπους. Και το πόσο αξιόμαχοι είναι οι υπόλοιποι ή ένα μέρος τουλάχιστον των υπολοίπων καλύτερα να μην το σχολιάσουμε…».
Αν και δεν αυξάνεται η θητεία (παρά τις ανάγκες), γίνεται μια προσπάθεια οι ελλείψεις σε κληρωτούς να αντιμετωπιστούν με κίνητρα αν πηγαίνουν οι νέοι μετά το Λύκειο για εννέα μήνες, ενώ στα σχέδια είναι η στράτευση των γυναικών -εθελοντική καταρχήν- αλλά και η αύξηση των εφεδρειών, που σήμερα είτε αδρανούν είτε δεν υπάρχουν. Η νέα δομή πλαισιώνεται από μισθολογικές αναβαθμίσεις που αποσυνδέουν τον βαθμό από τον μισθό, αλλά και μια λογική (να δούμε πώς θα εφαρμοσθεί) να δίνονται περισσότερα χρήματα σε κάποιους που κάνουν πραγματικά τη δουλειά, εν αντιθέσει με εκείνους που απλά στέκονται δίπλα. Και τα λεφτά, όπως είπε ο υπουργός, θα βρεθούν από τις εσωτερικές εξοικονομήσεις που γίνονται, κάτι το οποίο επίσης θα φανεί στην πράξη.
Τα χρήματα από μόνα τους μπορεί να μη φτιάχνουν τον στρατό (που θέλει πρωτίστως ιδανικά) αλλά κάνουν ανετότερη τη ζωή όσων βρίσκονται σε αυτόν αφενός και αφετέρου βοηθούν τις Ένοπλες Δυνάμεις να επιτελούν το έργο τους μέσω των αναγκαίων εξοπλισμών (είχαν νεκρωθεί μεταξύ 2005-2019) που με μεγάλη καθυστέρηση ξεκίνησε να κάνει η Ελλάδα. Τα μνημόνια άφησαν βαριά κληρονομιά και στον στρατό, με χαρακτηριστικό παράδειγμα την αδυναμία να υπογραφούν συμβάσεις για συντήρηση πολλών οπλικών συστημάτων. Ένα τέτοιο παράδειγμα εντοπίζεται σήμερα σε έναν αριθμό τεθωρακισμένων Λέοπαρντ 1 και 2, αλλά και στα παλαιότερα Μ60, με αποτέλεσμα ένας διόλου ευκαταφρόνητος αριθμός τους να κανιβαλίζεται για ανταλλακτικά.
