Τα στοιχεία αυτά της ΕΛΣΤΑΤ τα έφερε μπροστά μου ο φίλος μου, δημοσιογράφος Κίμων Στεριώτης: «Βγάζουν μάτι», σκέφθηκα αμέσως. Η ζωή δεν «είναι μια τυχαιότης», όπως κάποτε θέλησε να με διαβεβαιώσει ένας «αντιλήψεων του συρμού», συνδαιτημόνας μου.
Τα στοιχεία αυτά εύκολα και χωρίς εφαρμογή ποσοτικών μοντέλων οικονομετρικής ανάλυσης, συνδέονται με το πάγωμα της οικοδομής σε όλη την Ελλάδα με τις αποφάσεις του ΣτΕ ως αντίσταση σε νομοθετικό έργο, και με εκείνο τον πονηρό νόμο (ΦΕΚ 194 15/4/2025) που έκανε σε μια νύχτα χωράφια και μη οικοδομήσιμη γη που είχε αγοραστεί ως οικόπεδο εντός οικισμού σε χωριά των 2.000 κάτοικων.
Υπάρχει και η μεγάλη εικόνα που δεν χρειάζεται τις γνώσεις του Wharton School του University of Pennsylvania για να την αναλύσεις.
Πολιτική επί της χώρας
Η ερώτηση «ποια είναι η οικονομική πολιτική επί της Ελλάδας (και όχι «για την Ελλάδα») έχει μόνο μια απάντηση με δύο σκέλη;
Εφαρμοστικές πολιτικές που προωθούν την εκποίηση του εθνικού πλούτου (η ύπαρξη του οποίου βοηθάει και τη χειροπιαστή έννοια της ύπαρξης Πατρίδας) και η ανυπαρξία του που στηρίζει την επιδίωξη κατάργησης του αμοιβαίου αισθήματος του ανήκειν ανάμεσα στους Έλληνες και την Ελλάδα.
Η εκποίηση του κρατικού πλούτου είναι ευκολότερη μέσα από τη συγκάλυψη ότι αυτό το κάνει η ιδεολογία και η δυναμική της ελεύθερης αγοράς. Μόνο που ο Νεοφιλευθερισμός δεν εχει καμία σχέση με την ελεύθερη αγορά (Ναυτεμπορική 3 Σεπτεμβρίου 2025). Εξάλλου, ούτε η απόφαση του ΣτΕ, ούτε το ΦΕΚ 194 της 15 Απρίλιου 2025 ψήφισε η ελεύθερη αγορά, ούτε για την εξαίρεση των μικρών χωριών από ΕΝΦΙΑ εισηγήθηκε ο Άνταμ Σμιθ (το τελευταίο μάλλον συνδέεται με τη φαεινή ιδέα του εποικισμού των γερασμένων χωριών …με ανθρώπους που δεν προέρχονται από «συνθήκες προσφυγιάς» ή «πολεμικής καταδίωξης»… και που δεν θα «ενδιαφέρονταν» να πληρώνουν ΕΝΦΙΑ.
Εφαρμοστικές πολιτικές που προωθούν την εκποίηση του ιδιωτικού πλούτου και δη της ακίνητης περιουσίας των Ελλήνων.
Οι Έλληνες μεταπολεμικά είχαν μόνο έναν τομέα να επενδύσουν. Τα ακίνητα. Ήταν η μόνη δυνατή επένδυση που θα μπορούσε να τους φέρει εισόδημα, έναντι του μονόδρομου της μισθωτής εργασίας. Και δεν είναι καθόλου περίεργο που «η οικοδομή» ήταν, και είναι ακόμα, η σημαντική κινητήριος δύναμη της Οικονομίας.
Πού το πονηρό;
Τότε σε τι πονηρό θα ωφελούσε η πραγματική πρόθεση του περιορισμού της οικοδομικής δραστηριότητας με «εφαρμοστικά-εξαναγκαστικά μέτρα»;
Μα σε τι άλλο; Στο «σπρώξιμο» των Ελλήνων να εκποιήσουν την ιδιωτική τους περιουσία που την κρατάνε με νύχια και με δόντια έστω και κλειστή (κενή και μη ηλεκτροδοτούμενη), αφού δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να τη συντηρήσουν – εκσυγχρονίσουν και να τη ρίξουν στην αγορά του «ενοικίου».
Τώρα, εάν με πείσει κάποιος ότι από τα δεκάδες χιλιάδες κλειστά ακίνητα, ένας σημαντικός αριθμός μπορεί να συντηρηθεί και να πέσει στην αγορά με τα προγράμματα που δίνουν κάπου γύρω στα 15.000 και απαιτούν και ιδιωτική συμμετοχή για την οποία η δυνατότητα δεν υπάρχει, τότε είμαι διατεθειμένος να θέσω εις την πυρά κάθε πιστοποίηση γνώσης, αλλά και συσσωρευμένη εμπειρία.
Πώς θα πειστούν για την εκποίηση;
Περιορίζοντας τις νέες οικοδομές, η ζήτηση θα πιέσει το υπαρκτό απόθεμα. Και οι Έλληνες θα πιεσθούν να ΕΚΠΟΙΗΣΟΥΝ την περιουσία τους στους ξένους «που έχουν λεφτά». «Διατί να το κρύψουμε άλλωστε» ότι οι Τούρκοι αγοράζουν αβέρτα στη Θράκη (ενώ ο Χακαν Φινταν από βήματος ΟΗΕ κάνει πολυδιάστατης σημασίας αναφορές στην ελληνική Θράκη). Επίσης το Ισραήλ βλέπει όχι μόνο την Κύπρο, αλλά και την Ελλάδα ως «οχυρό καταφυγής». Και αγοράζει ακίνητα…
Το κακό με τους Τούρκους «αγοραστές» στη Θράκη το έχουν συζητήσει άλλοι. Το κακό με τις αγορές ξένων είναι ότι αυτές δεν αποτελούν «επένδυση» στην Ελλάδα (σε δυνάμει νέες οικοδομές), αλλά εκποίηση της περιουσίας των Ελλήνων.
Και σε αυτό δεν φταίει η… «αγορά», αλλά οι συνθήκες που διαμορφώνουν οι «επίσημες» πολιτικές.
Επ’ αυτού θα είχαν πολλά να μας πουν τόσο ο Jow Medicine Crow, όσο και ο Leader των Chiricahua Apache, Geronimo.
Οι Στατιστικές που δείχνουν περιορισμό της ιδιωτικής οικοδομικής δραστηριότητας (παρά την εξαίρεσή τους από ΦΠΑ) δείχνουν ένα πράγμα: συνειδητή επιλογή δημιουργίας συνθηκών εκποίησης της υπαρκτής περιουσίας των Ελλήνων και αποστέρηση της δυνατότητας εισοδήματος, ακόμα και μελλοντικής ελπίδας για αυτό, από την υπαρκτή περιουσία τους.
* Ο Ανδρέας Αθηναίος είναι καθηγητής Πανεπιστημίου – American Association of University Professors (1977) – Αριστείο Ακαδημαϊκής Διδασκαλίας ΗΠΑ (1987) και πρώην νομάρχης
