«Δεν υπάρχει πιο μεγάλη ενοχή από την ανοχή μας».
Πατρίδα των καιρών, εκδόσεις Καπόν
Ίσως, μεγαλύτερο έγκλημα κατά της ανθρωπότητας κι από αυτό της γενοκτονίας, να είναι η ψυχική διάβρωση της πλειονότητας των κατοίκων του πλανήτη οι οποίοι εισπράττουν αδιαμαρτύρητα σε «ζωντανή σύνδεση» την αιματοχυσία και κάθε μορφής βίας. Η γενοκτονία κάποτε θα σταματήσει. Η ανοχή στο έγκλημα, η διάβρωση της ανθρώπινης ψυχής, θα έχουν περισσότερα θύματα σε βάθος χρόνου. Διότι η προϊούσα μετάλλαξη του ανθρώπινου εγκεφάλου που αποδέχεται άκριτα τον αφανισμό κάθε έννοιας ανθρωπισμού και η διαβρωτικη συνήθεια, προσαρμόζουν τη ματιά και την αποδοχή των ανθρώπων σε κάθε τι που τον… απανθρωπίζει.
Συνηθίσαμε στην αδιαφορία για την κλιματική αλλαγή, που σταδιακά μας αφαιρεί το ζωογόνο νερό, υπονομεύει τη διατροφή μας με τις συνεχώς μειούμενες αγροτικές καλλιέργειες, με την ξηρασία να απειλεί ολόκληρα οικοσυστήματα, με τις όλο και μεγαλύτερες σε έκταση πυρκαγιές, με το λειώσιμο των πάγων και τόσα άλλα. Η αδιαφορία μας για την κλιματική αλλαγή φέρνει δίψα, πείνα, καταστροφές. Τα βλέπουμε και αδιαφορούμε, στα χνάρια των ηγετίσκων του κόσμου.
Συνηθίσαμε να ζούμε χωρίς όραμα, ιδεολογίες, φωτισμένους ηγέτες, στοιχειώδεις δημοκρατικές αρχές. Οι μονοκρατορίες, δήθεν δημοκρατικών κυβερνήσεων, ξεδιάντροπα καταργούν κεκτημένα πολύχρονων αγώνων, στρατοκρατούνται πολιτείες και χώρες, οι αντιπολιτεύσεις φιμώνονται. Τα ανθρώπινα δικαιώματα ανάμνηση σε χάρτες που έγιναν κουρέλια στα χέρια αδίστακτων -και μάλιστα εκλεγμένων- ηγετών. Δεν θέλουμε να δούμε ότι δεν καίγεται το σπίτι του γείτονα πια, αλλά το δικό μας.
Συνηθίσαμε στην καθημερινή βία των εφήβων που απλώνεται σε παιδικές ηλικίες, στη βία κατά των γυναικών, στη ρατσιστική βία, σε κάθε λογής εγκλήματα κατά της ζωής και της περιουσίας και τα απολαμβάνουμε ως πολυθέαμα καθισμένοι αναπαυτικά στους καναπέδες της καθυπόταξής μας. Αγνοούμε ότι γίναμε ένσαρκη εικόνα της τηλεόρασης και των ψηφιακών μέσων έχοντας πλήρως ταυτιστεί με την εικονική πραγματικότητα που αυτά μας επιβάλλουν. Όσο για τις πλασματικές ανάγκες που μας ταλαιπωρούν, πλούσια τα ελέη…
Συνηθίσαμε στην ακρίβεια, τη φτώχεια, στον βομβαρδισμό μας με «ειδήσεις» που δεν είναι ειδήσεις, στην προβολή ανικάνων και φαιδρών, στην κενή περιεχομένου φλυαρία των μέσων ενημέρωσης, στον πλήρη αποπροσανατολισμό μας, στη σταδιακή πολτοποίηση του εγκεφάλου μας και τον αφανισμό της κριτικής μας σκέψης, σε αδύναμες κυβερνήσεις και ανύπαρκτες αντιπολιτεύσεις.
Και πάνω από όλα, τείνουμε να συνηθίσουμε στην υπονόμευση οραμάτων και κυρίως της ελπίδας που διατηρούσε «μια σπίθα που θα μπορούσε να γίνει πυρκαγιά». Και τέλος, ας μην βιαστούμε να βαφτίσουμε απαισιοδοξία τη ρεαλιστική ματιά…
