Αν δεν υπήρχε ο Τραμπ, μήπως θα έπρεπε να τον εφεύρουμε; Και πριν χρησιμοποιήσουμε ξανά τον όρο «τραμπισμός» για να ειρωνευτούμε, ας δούμε αν έχει δίκιο. Αυτό που είπε από τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ για το 54% που είναι μετανάστες στις ελληνικές φυλακές πρέπει να μας προβληματίσει.
Πριν από λίγο καιρό ήταν ο άλλοτε συνεργάτης του Αμερικανού προέδρου, ο Έλον Μασκ, που έφερε την Ελλάδα ως παράδειγμα χώρας που υφίσταται δημογραφική κατάρρευση. Και είχε δίκιο, καθώς το πρόβλημα αναγνωρίστηκε με μεγάλη καθυστέρηση από την κυβέρνηση, που προσπαθεί περισσότερο επικοινωνιακά να το αντιμετωπίσει. Στην ελληνική ύπαιθρο ολόκληρα χωριά πεθαίνουν όταν φεύγουν οριστικά οι τελευταίοι υπερήλι κες που τα κατοικούν, με τα παιδιά τους να έχουν φύγει πολλά χρόνια νωρίτερα για αναζήτηση εργασίας!
Κατά μία έννοια και τα δύο προβλήματα συνδέονται με κοινό παρονομαστή: το πόσο καθυστερημένα τα εντοπίσαμε και ακόμα πιο καθυστερημένα ξεκινήσαμε δειλά δειλά να παίρνουμε μέτρα. Το γιατί αργήσαμε να δούμε ότι η λαθρομετανάστευση είναι σοβαρό θέμα εξηγείται εύκολα, αν σκεφτούμε ότι για πολλά χρόνια στην Ελλάδα -και ακόμα ισχύει- όποιος έθιγε αυτό το ζήτημα φιλοδωρούνταν με την ταμπέλα του ρατσιστή και έμπλεκε.
Έτσι έμεινε στην άκρη, ενώ οι κυβερνήσεις του ΣΥΡΙΖΑ παλαιότερα και της Ν.Δ. μετά το 2019 το έβλεπαν να γιγαντώνεται αλλά δίσταζαν να κάνουν κάτι με τον φόβο ότι θα κατηγορηθούν. Με τον καιρό αυτό έθρεψε συνειδήσεις και έγινε κάτι σαν δεδικασμένο, μέχρι που φθάσαμε να αλλάζουμε ακόμα και τις λέξεις για την παράνομη μετανάστευση, ώστε να βαρύνεται ηθικά κάθε συζήτηση για το θέμα και να μοιάζει με «έγκλημα» η αναφορά στο πρόβλημα και πλημμέλημα το αδίκημα της παράνομης εισόδου στη χώρα.
Το καλοκαίρι, η αθρόα είσοδος στην Κρήτη τρόμαξε τους ενοίκους του Μαξίμου -λόγω επιπτώσεων στους ψηφοφόρους- και προχώρησαν στη λήψη κάποιων σοβαρότερων μέτρων, που παρουσίασε ο «δεξιός» υπουργός Θ. Πλεύρης. Τα μέτρα αυτά -που δεν ανέσχεσαν τις ροές- λήγουν τον Οκτώβριο και όπως είπε ο πρωθυπουργός θα επανεξεταστούν με τα νέα δεδομένα.
Είναι ενοχλητικό, προβλήματα όπως το Μεταναστευτικό να θίγονται από ξένους και δη από τον πρόεδρο των ΗΠΑ, με τον οποίο η ελληνική κυβέρνηση δεν έχει και τις καλύτερες σχέσεις.
Αυτά -εφόσον είναι υπαρκτά- μπορούν να χρησιμοποιούνται για πιέσεις σε βάρος μας, ενώ παράλληλα αποκαλύπτουν τη δική μας κωλυσιεργία να τα αντιμετωπίσουμε. Ό,τι και να ισχύει, εμείς είμαστε αυτοί που κάνουμε το λάθος και εμείς θα έπρεπε να είχαμε την πρόνοια να τα βάλουμε σε δρόμο επίλυσης.
Οι ξένοι, ό,τι και να λένε -είτε είναι καλό για εμάς είτε όχι-, έχουν τα δικά τους συμφέροντα και κατά βάση δεν ενδιαφέρονται για τα δικά μας προβλήματα. Ενδιαφέρονται μόνο όταν εί ναι και γι’ αυτούς προβλήματα και πάντα υπό την αίρεση της εξυπηρέτησης των δικών τους συμφερόντων.
