Ο μακαρίτης σκηνοθέτης Νίκος Κούνδουρος, τον Οκτώβριο του 2011, δέχθηκε επίθεση στο σπίτι του, το οποίο λεηλατήθηκε από τέσσερις αλλοδαπούς, οι οποίοι τον κακοποίησαν και παραλίγο να τον σκοτώσουν.
Σε συνέντευξη που έδωσε μετά στην εφημερίδα ΒΗΜΑ, είπε μεταξύ άλλων: «Το γεγονός με έκανε να δω την πραγματικότητα. Είχα μια ανόητη ευαισθησία και γενναιοδωρία με την είσοδο ή μάλλον την εισβολή των ξένων στην Ελλάδα. Έλεγα ότι της ίδιας γης παιδιά είμαστε, να μπει ο κόσμος στην Ελλάδα, να ευφρανθεί, να νιώσει ασφάλεια, να φάει, να πιει ελληνικό νερό».
Το αποτέλεσμα ήταν να χαρακτηριστεί περίπου ως φασίστας από την αριστερή «δημοκρατική» ιντελιγκέντσια αυτός που ήταν τρόφιμος της Μακρονήσου λόγω των αριστερών του πεποιθήσεων σε εποχή που αυτές ενίοτε σε οδηγούσαν και στο απόσπασμα, λόγω του εμφύλιου σπαραγμού.
Κάτι αντίστοιχο κόντεψε να γίνει και με τον Μίκη Θεοδωράκη, όταν, το 2018, συμμετείχε, στο Σύνταγμα, στο συλλαλητήριο για τη Μακεδονία.
Παλαιότερα, οι «επαναστάτες αριστεροί» της «17 Νοέμβρη» σκότωναν «δεξιούς» καπιταλιστές, ιμπεριαλιστές και άλλους, με μια εσάνς περίεργου ανθρωπισμού, που έβρισκε τα θύματα να είναι υπεύθυνα για τη δολοφονία τους. Ο ένας ήταν βιομήχανος, ο άλλος ο Μπακογιάννης, ο σταθμάρχης της CIA, ο διοικητής των ΜΑΤ, ο λοχίας της αμερικανικής βάσης και πάει λέγοντας…
Όλοι οι νεκροί είχαν φταίξει σε κάτι… και βέβαια δεν ήταν «δημοκράτες», όπως οι τρομοκράτες που τους δίκασαν! Επιθέσεις πάντως της «17 Νοέμβρη» σε στόχους του ανατολικού μπλοκ δεν υπήρχαν κι αυτό λέει πολλά, για όσους καταλαβαίνουν πώς παίζεται το παιγνίδι στις μικρές χώρες.
Ομοίως ο Τσάρλι Κερκ στις ΗΠΑ ήταν οπαδός του Τραμπ και χριστιανός, όπερ εστί ακροδεξιός, κατά τους «προοδευτικούς», και περίπου η δολοφονία του ήταν δικαιολογημένη… Ο τραμπισμός, ως έννοια στην οποία αναφέρονταν ακόμα και συντηρητικοί πολιτικοί (που σήμερα ψάχνουν να κλείσουν ραντεβού με τον ψηλό Αμερικανό), φορέθηκε πολύ στην Ελλάδα και όχι μόνο από την Αριστερά αλλά και τη liberal Δεξιά…
Όσα ΜΜΕ στην ημεδαπή και αλλαχού, για παράδειγμα, έλεγαν για τη δολοφονία Κερκ και συνόδευαν τον τίτλο με την πολιτική ταμπέλα «ακροδεξιός», μάλλον κακή υπηρεσία προσέφεραν.
Η εξόντωση κάποιου -επειδή έχει άλλη άποψη- είναι ολοκληρωτισμός. Και δεν είναι μόνο η φυσική εξόντωση -όπως του Κερκ- άλλα και κάθε άλλου είδους εξόντωση ενός ανθρώπου, όπως επαγγελματική, ηθική κ.λπ. Σήμερα το λένε εύηχα αυτό το τελευταίο: δολοφονία χαρακτήρα!
Η Ελλάδα έχει σηκώσει εμφύλιο στις πλάτες της με τα σημάδια να είναι ορατά και σήμερα οι ρετσέτες δαιμονοποίησης (φασίστας, νεοφιλελεύθερος, ακροδεξιός κ.λπ.) για τους ιδεολογικούς αντιπάλους που χρησιμοποιεί η Αριστερά πρέπει να σταματήσουν. Και τούτο γιατί πρωτίστως βλάπτουν την ίδια (εκλογικά σχεδόν εξαφανίστηκε) αλλά και τη χώρα, που έχει ένα σωρό σύγχρονα προβλήματα να αντιμετωπίσει.
