Κοινοβούλια διασπασμένα, χωρίς σαφείς κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες. Ένα σκηνικό που ήρθε για να μείνει όχι μόνο στη Γαλλία, αλλά και σε άλλες χώρες της Ευρώπης. Κυβερνητικοί συνασπισμοί που σχηματίζονται στην ανάγκη και καταλήγουν σε διαχειριστές των ίδιων των αδυναμιών τους απλά και μόνο για να επιβιώνουν, σε μία λεπτή ισορροπία που παραβλέπει τα κρίσιμα οικονομικά και κοινωνικά ζητήματα. Κάτι σαν αυτόματος πιλότος… Και η ζωή συνεχίζεται.
Η Ευρώπη βρίσκεται αντιμέτωπη με μια αυξανόμενη σειρά προκλήσεων που δυσκολεύεται να διαχειριστεί. Όταν όμως τα προβλήματα συσσωρεύονται, θα έρθει η στιγμή για το μεγάλο μπλοκάρισμα. Αυτό έπαθε η Γαλλία. «Φοβάμαι ότι αυτό που έρχεται είναι πιο σοβαρό από το χάος», είχε γράψει ο Μπαρνιέ όταν έδιδε τα σκήπτρα στον Μπαϊρού. Και όπως φαίνεται, επαληθεύεται.
Οι μόνοι που θα μπορούσαν να σπάσουν αυτόν τον «φαύλο κύκλο» είναι αυτοί που ζουν σε αυτές τις πολιτικά «κουρασμένες» κοινωνίες. Και δεν είναι ότι δεν υπάρχουν διορθωτικοί μηχανισμοί. Είναι η απουσία πολιτικού «εκτοπίσματος» και παντελούς έλλειψης συναίνεσης για την αντιμετώπιση των κρίσιμων ζητημάτων.
Τα εθνικά κοινοβούλια έχουν μετατραπεί σε εστίες βίαιων και μάταιων αντιπαραθέσεων, δίχως αποτέλεσμα, παρότι υπάρχει κάπου κρυμμένη η επιθυμία για διαφορετική προσέγγιση. Δυστυχώς, κανένας πολιτικός πρωταγωνιστής δεν είναι ικανός να δημιουργήσει διέξοδο στο τέλμα.
Η απαίτηση για άμεση δημοκρατία θα αποτυπωθεί στις σημερινές διαμαρτυρίες στη Γαλλία, καταδεικνύοντας ότι το αντιπροσωπευτικό σύστημα δεν εκφράζει τους πολίτες. Ενδεχομένως, κάποια κόμματα να εκμεταλλευτούν την κατάσταση και να επιδιώξουν την «πολιτική επανάσταση» που ονειρεύονται εδώ και καιρό.
Κανείς δεν ξέρει τι θα προκύψει από αυτές τις κινητοποιήσεις και εάν θα υπάρξει κοινωνική ένωση. Όμως, η ατμόσφαιρα είναι ηλεκτρισμένη και έχει τη δυναμική να στείλει μηνύματα.
Μέσα σε αυτό το κατεστραμμένο και ακυβέρνητο τοπίο, ο καθένας καλείται να αναμετρηθεί με τις ευθύνες του. Ο Μακρόν καλείται να βρει εκείνο το σπάνιο πρόσωπο που θα μπορούσε να επιτύχει μία πολιτική συμφωνία. Άπιαστο όνειρο… χωρίς βαθιά αλλαγή προσέγγισης. Σήμερα είναι η Γαλλία, αύριο κάποια άλλη χώρα.
