Συχνά αναρωτιέμαι τι απέγινε η έννοια του «κοινού καλού» που τόσο απασχόλησε την ελληνική φιλοσοφία. Ο Αριστοτέλης στα Ηθικά Νικομάχειαμάς υπενθυμίζει ότι ο άνθρωπος βρίσκει την αληθινή του πληρότητα όχι στην ατομική επίδοση, αλλά στη συμμετοχή σε μια κοινότητα που υπηρετεί το δίκαιο και το αγαθό.
Στον κόσμο που ζούμε σήμερα, η συλλογική αυτή διάσταση μοιάζει να έχει ξεθωριάσει τελείως.
Ο καθένας και ιδίως οι πολιτικοί μας, κυνηγάει το δικό του «success story».
Ένα αφήγημα προσωπικής ανόδου, προορισμένο να εντυπωσιάσει, να διαφημιστεί, να καταναλωθεί. Ο Καβάφης, όμως, θα έλεγε: «τιμή σ’ εκείνους όπου στη ζωή των όρισαν και φυλάγουν Θερμοπύλες». Το ζήτημα δεν είναι να κερδίσουμε το χειροκρότημα, αλλά να φυλάξουμε αξίες, να κρατήσουμε όρθια τα τείχη της αλήθειας και της ακεραιότητας, ακόμα κι όταν το τίμημα είναι βαρύ.
Στην πορεία της δικής μου ζωής, κοινωνικής, πολιτικής, επιχειρηματικής, γνώρισα από κοντά πόσο ελκυστική είναι η παγίδα της προσωπικής προβολής. Το βλέπουμε παντού γύρω μας. Επιτυχίες χωρίς ουσία, επιτεύγματα χωρίς αντίκρισμα, βραβεία που δεν συνοδεύονται από πραγματική προσφορά. Μια κοινωνία που μετράται μόνο σε προσωπικά τρόπαια, χάνει σιγά σιγά την ψυχή της.
Το κοινό καλό δεν είναι αφηρημένη έννοια. Είναι η καθημερινή πράξη αλληλεγγύης, η δίκαιη κατανομή των πόρων, η ευθύνη απέναντι στον άνθρωπο και τη φύση. Είναι το να μπορείς να κοιτάζεις τον εαυτό σου στον καθρέφτη και να λες: «Δεν έζησα μόνο για μένα, δεν ανάλωσα τη ζωή μου για ένα πτώμα, το πτώμα μου».
Χωρίς αυτό, το περίφημο «success story» είναι απλώς μια σκιά, μια ιστορία που γρήγορα ξεχνιέται, γιατί δεν άφησε τίποτα ουσιαστικό πίσω της.
Το πραγματικό μας στοίχημα σήμερα είναι όχι να φτιάξουμε περισσότερα success stories, αλλά να ξαναβρούμε την πυξίδα του κοινού καλού. Να ξαναδώσουμε νόημα στην πρόοδο, στην πολιτική, στην ίδια μας τη ζωή. Γιατί μόνο τότε η επιτυχία αποκτά διάρκεια, ουσία και μόνο τότε η κοινωνία ξαναβρίσκει το μέτρο και τον σκοπό της.
«Μηδὲν ἄγαν», το Δελφικό παράγγελμα,τίποτα υπερβολικό. Ένα θεμέλιο της ελληνικής σκέψης για το μέτρο στη ζωή. Και σήμερα, περισσότερο από ποτέ, η Ελλάδα χρειάζεται να αντλήσει από το δικό της DNA και τα μοναδικά ανταγωνιστικά της πλεονεκτήματα, τον πολιτισμό, τη σοφία, τη φύση, τη δημιουργικότητα.
Μια κυβέρνηση εθνικής συνεννόησης, που θα χαράξει μια εθνική στρατηγική με στόχο το κοινό καλό, δεν είναι πολυτέλεια αλλά ιστορική αναγκαιότητα. Και αυτή η εθνική συνεννόηση δεν μπορεί παρά να αγκαλιάσει πρωτίστως τους νέους, γιατί σε αυτούς ανήκει το μέλλον. Το μεγάλο κακό της εποχής μας είναι ότι το DNA των κομμάτων με τις μικροκομματικές λογικές, τις εφήμερες αντιπαραθέσεις και τις προσωπικές φιλοδοξίες δεν αγγίζει το DNA της Ελλάδας, δηλαδή τη διαχρονική της αποστολή να εμπνέει, να δημιουργεί, να προσφέρει.
Αν δεν ξαναβρούμε το θάρρος να ξεπεράσουμε τις παρατάξεις, τα πολιτικά κόμματα και να υπηρετήσουμε την πατρίδα με ενότητα, οι νέοι μας θα συνεχίσουν να ζουν σε μια χώρα που δεν τους ανήκει. Αν όμως τολμήσουμε την υπέρβαση, η Ελλάδα μπορεί να ξαναγίνει φάρος αξιών, πρότυπο κοινωνικής προόδου και παράδειγμα για τον κόσμο.
Ο Οιδίπους είναι μια υπενθύμιση ότι,η Ελλάδα, όπως και ο Οιδίπους, γνώρισε πτώσεις και κρίσεις, αλλά μπορεί να μεταμορφώσει τον πόνο σε παγκόσμιο μήνυμα πολιτισμού και ότι στον 21ο αιώνα, όπου κυριαρχεί η ταχύτητα, η αλαζονεία της εξουσίας και η λήθη, η τραγωδία του Σοφοκλή μάς δείχνει τον δρόμο της μνήμης, της αλήθειας και της συμφιλίωσης με τον χρόνο.
Το Brand Ελλάδα δεν είναι ένα εμπορικό σήμα,είναι η ίδια η ταυτότητα ενός έθνους που στο «βιογραφικό» του φέρει την κληρονομιά του πολιτισμού. Η Ελλάδα καλείται ξανά να διδάξει πολιτισμό στον κόσμο, όχι μόνο με την αρχαία σοφία της, αλλά και με το σύγχρονο παράδειγμα μιας κοινωνίας που ξαναβρίσκει το μέτρο, την αλληλεγγύη και το κοινό καλό. Αυτή είναι η μεγαλύτερη επιτυχία που μπορεί να αφήσει κληρονομιά στις επόμενες γενιές.
*Founder SYMBEEOSIS
Founder APIVITA
