Είσαι σε ένα τρένο που κινείται με σταθερή ταχύτητα 80 χλμ./ώρα και κάθεσαι δίπλα στο παράθυρο. Ξαφνικά ζεσταίνεσαι. Τι κάνεις;
Ο φοιτητής απαντάει το προφανές.
– Πολύ ωραία, ποια η αντίσταση του αέρα που αναπτύσσεται μετά το άνοιγμα του παραθύρου, ποια η μεταβολή της τριβής μεταξύ τρένου και γραμμών και ποια η νέα ταχύτητα του τρένου;
O απροετοίμαστος τα βρίσκει μπαστούνια και κόβεται. Η αλυσίδα μεγαλώνει, ώσπου ένας κρίκος πονηρά σκαλώνει.
– Είσαι σε ένα τρένο… Ξαφνικά ζεσταίνεσαι. Τι κάνεις τότε;
– Βγάζω το σακάκι μου.
– Μα, ζεσταίνεσαι πολύ!
– Ε, βγάζω και το πουκάμισο.
– Ζεσταίνεσαι πάρα πολύ!
– Αν είναι τέτοια η ζέστη, ας πάει και το παντελόνι.
– Δεν έχεις καταλάβει μάλλον. Είναι αφόρητα.
– Τι να κάνουμε, ακραίες οι συνθήκες, ακραία και η αντίδραση. Θα βγάλω το εσώρουχο.
– Είναι κι ένας τύπος με άγριες διαθέσεις. Ακόμα θες να γδυθείς;
– Ακούστε, κύριε. Με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, θα πάρω πτυχίο. Και όλο το τρένο να είναι γεμάτο τέτοιους τύπους, εγώ το παράθυρο δεν το ανοίγω.
Το παράθυρο τι λέτε, θα ανοίξει, όσα αποκαλυπτήρια κι αν γίνουν; Αν το κάνουν, θα πρέπει ν’ απαντήσουν για την αντίσταση σε αλλαγές που πονούν και την ταχύτητα με την οποία στον κυνισμό ακουμπούν, χωρίς τριβή και συντριβή. Όλα κινούνται ύποπτα; Όχι. Είναι business as usual.
Γιατί ν’ ανοίξει το παράθυρο; Ας φτάσουν οι ερωτήσεις στο άπειρο. Το όχημα να κινείται, οι «τύποι» με τις άγριες διαθέσεις να είναι κάπως δεμένοι και η εξουσία έτσι κατανεμημένη, ώστε να ανασκουμπώνεται, μα στον νόμο της αδράνειας να μένει. Δεν είναι ανέκδοτο, είναι με τη διαδρομή του χρήματος αλληλένδετο.
Ζεσταίνεστε; Αν όχι απλώς δεν, αλλά ζεν, δεν είναι στραβό το τερέν.
