Όχι, δεν κλέβω τον τίτλο του Αντώνη Σαμαράκη. Εμπνέομαι από αυτόν. Δυστυχώς όμως για όλα όσα συμβαίνουν τις τελευταίες ημέρες.
Σκάνδαλα, διαφθορά παντού, σαπίλα έως το μεδούλι. Γκρούεζες και Γκόρτσοι στα πρωτοσέλιδα, Μαυρογιαλούροι που καθαρίζουν τα πάντα ακόμα και με τον αμερικανικό παράγοντα. Γελοιότητες και «ξεφτιλίκια» μαζί. Και εμείς απλοί θεατές σ’ ένα έργο που παίζεται για πολλοστή φορά με άλλους σκηνοθέτες. Το χειρότερο είναι ότι μένουμε απαθείς. Γιατί? Γιατί πιστεύω ότι δεν υπάρχει σωτηρία. Όλα αλλάζουν αλλά όλα τα ίδια μένουν.
Η Εισαγγελία της Ευρώπης τείνει να αποτελέσει μέρος της καθημερινότητάς μας. Για άλλη μια φορά θα γίνουμε περίγελος της Ευρώπης. Όχι ότι και εκεί είναι «άσπιλοι και αμόλυντοι». Αλλά εδώ κάνουμε διαγωνισμό ποιος τα παίρνει και ποιος τα δίνει περισσότερο!
Οι ειδήσεις για διαφθορά τείνουν να γίνουν πλέον καθημερινότητα.
Η διαφθορά δεν είναι πια εξαίρεση∙ έχει γίνει κανονικότητα. Δεν είναι απλώς «φαινόμενο». Έχει ριζώσει σε όλους τους τομείς της δημόσιας διοίκησης, είτε κρατικής είτε αυτοδιοικητικής. Το βλέπουμε σε κάθε σκάνδαλο που ξεσπά, σε κάθε απάτη που χρονίζει στους δαιδαλώδεις διαδρόμους της δικαιοσύνης, σε κάθε πολίτη που νιώθει ότι δεν έχει ίσες ευκαιρίες αν δεν «μπάρμπα στην Κορώνη».
Η ατιμωρησία γεννά παραίτηση
Το μεγαλύτερο έγκλημα δεν είναι μόνο η διαφθορά, αλλά η ατιμωρησία της ή η δήθεν τιμωρία. Στον πολίτη μένει η πίκρα ότι η δικαιοσύνη λειτουργεί με δύο μέτρα και δύο σταθμά. Όποιος έχει λεφτά, πληρώνει και κυκλοφορεί ελεύθερος. Ο πολίτης μαθαίνει να σκύβει το κεφάλι, να αποδέχεται το σάπιο ως «φυσιολογικό». Κι έτσι έρχεται η παραίτηση και η αδιαφορία.
Επαναλαμβανόμενες υποσχέσεις, κάτι σαν «περάστε την 1η του μηνός»
Κάθε προεκλογική περίοδος γεμίζει με λόγια για «διαφάνεια» και «κάθαρση». Πόσες φορές εκείνο το μαχαίρι έχει φτάσει έως το κόκκαλο? Όμως, μετά την κάλπη, το έργο επαναλαμβάνεται. Η ψεύτικη ελπίδα εξαντλείται σε συνθήματα, ενώ η πραγματική απελπισία βαθαίνει.
Ζητείται ελπίς – αλλά πού;
Στους εκάστοτε κυβερνητικούς παράγοντες που θα κάνουν αυτό για το οποίο εξελέγησαν. Στους δημόσιους λειτουργούς που τιμούν το λειτούργημά τους. Στους πολίτες που αρνούνται να λαδώσουν και να λαδωθούν. Στη Δικαιοσύνη που πρέπει να πάψει να κλείνει το μάτι στους ισχυρούς. Στους νέους που αρνούνται να δεχτούν την παραίτηση ως μοίρα.
Η ευθύνη είναι συλλογική
Η ελπίδα δεν θα έρθει από μόνη της. Θα υπάρξει μόνο αν την απαιτήσουμε. Αν σταματήσουμε να δικαιολογούμε το «έτσι είναι στην Ελλάδα» και αρχίσουμε να απαιτούμε κάτι καλύτερο. Γιατί διαφορετικά, η διαφθορά δεν θα είναι απλώς πρόβλημα. Θα είναι η ταυτότητά μας.
Η ελπίδα δεν είναι αφηρημένη έννοια. Είναι πράξη. Είναι η συλλογική απαίτηση.
Ζητείται ελπίς ώστε αυτό που είχε πει κάποτε ο Σημίτης «Αυτή είναι η Ελλάδα, δεν την γνωρίζουμε?» να πάψει να ισχύει. Ας κάνουμε πράξη, το «για την Ελλάδα ρε γαμώτο» και για «τα παιδιά μας ρε γαμώτο».
Το χρωστάμε στις επόμενες γενιές που έρχονται και θέλουμε να μείνουν στην Ελλάδα.
