Μία «ευλογημένη» χώρα με γεμάτα ταμεία και γενναιόδωρη κυβέρνηση. Ναι, για την Ελλάδα μιλάμε. Ή καλύτερα όχι εμείς. Το Bloomberg.
Για έναν αναγνώστη στο εξωτερικό, που δεν έχει ιδιαίτερη επαφή με τη χώρα, η εικόνα που προέκυπτε από το χθεσινό άρθρο του πρακτορείου είναι σχεδόν ειδυλλιακή: ένα κράτος-πρότυπο, που μέσα από χρηστή διαχείριση καταφέρνει όχι μόνο να ισοσκελίζει τα δημόσια οικονομικά του, αλλά και να εμφανίζει πλεονάσματα τόσο υψηλά ώστε να διαθέτει 1,5 δισ. ευρώ για μέτρα στήριξης της μεσαίας τάξης.
Όμως, για τον Έλληνα αναγνώστη, η ταύτιση με αυτό το success story δεν είναι και τόσο αυτονόητη. Όχι επειδή υπήρχαν ανακρίβειες. Τίποτα από τα όσα ανέφερε δεν είναι ψευδές. Αλλά η πραγματικότητα είναι κάπως πιο σύνθετη και συχνά πολύ πιο σκληρή από ό,τι μαρτυρά ένας δημοσιονομικός δείκτης ή το «πακέτο» της ΔΕΘ.
Η άλλη Ελλάδα
Τα πλεονάσματα υπάρχουν, αλλά συνυπάρχουν με ένα κατά κεφαλήν ΑΕΠ και μια αγοραστική δύναμη που εξακολουθούν να βρίσκονται στις χαμηλότερες θέσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Επτά χρόνια μετά την έξοδο από τα μνημόνια, η χώρα παλεύει ακόμη να επιστρέψει στις επιδόσεις της προ κρίσης εποχής.
Και η υπόλοιπη επικαιρότητα δεν αφήνει ιδιαίτερα περιθώρια αισιοδοξίας. Από το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ έως τις αποκαλύψεις για εγκληματική οργάνωση στην Κρήτη που λειτουργούσε σαν «μαφία» με διαλόγους που σοκάρουν και την υπόθεση των ανώτατων δημοσίων υπαλλήλων (ανάμεσά τους και διευθυντές υπουργείων) που ξέπλεναν χρήμα, success story γράφει μόνο η…διαφθορά.
Θα του πιστώσουμε τη δημοσιονομική πειθαρχία και τα πλεονάσματα, σε μία περίοδο κατά την οποία χώρες όπως η Γερμανία, η Γαλλία ή ακόμη και οι ΗΠΑ τιμωρούνται από τις αγορές για τα ελλείμματά τους.
Αλλά ο πρωθυπουργός, που το Bloomberg πιστεύει ότι έχει την προοπτική να είναι «ο μακροβιότερος ηγέτης των τελευταίων δύο δεκαετιών στη χώρα» φέρει ευθύνη και για την άλλη Ελλάδα. Αυτή που τη ζούμε στην καθημερινότητα, στην τσέπη και στις οθόνες μας.
