Ονόματα που ως χθες ήταν άγνωστα στο πανελλήνιο, γίνονται ξαφνικά σύμβολα μιας ολόκληρης εποχής. Οι αποκαλύψεις για τα δύο αδέλφια –εγκεφάλους της μαφίας στην Κρήτη– δεν περιορίζονται σε εκβιασμούς, «πλυντήρια» και ναρκωτικά.
Αγγίζουν και την εκκλησία: προσπάθειες για «ιερά παζάρια», με στόχο υφαρπαγή εκκλησιαστικής περιουσίας, επιδιώξεις να τοποθετηθεί δικός τους άνθρωπος σε μητροπολιτικό θρόνο.
Ο εκλεκτός τους; Ο Μελχισεδέκ. Δεν προκύπτει τίποτε επιλήψιμο για τον ίδιο, να το διευκρινίσουμε. Προφανώς κάποιοι τον θεωρούσαν «κατάλληλο» γιατί σκέφτονταν πως θα μπορούσα να τον ελέγξουν, να ασκήσουν τις απαιτούμενες πιέσεις. Η ιδέα ότι ακόμη και μια εκλογή μητροπολίτη μπορεί να αντιμετωπιστεί ως πεδίο επιρροής και συναλλαγής, δείχνει το βάθος της διαπλοκής.
Κι όμως, οι αποκαλύψεις δεν σταματούν εκεί. Ηχητικό ντοκουμέντο με πρώην υπουργό δείχνει το άλλο πρόσωπο του ίδιου έργου. Ούτε εκείνος φαίνεται να εμπλέκεται. Δεν προκύπτει να έχει καμία γνώση για τη δραστηριότητα των αδελφών μαφιόζων. Αλλά η άνεση με την οποία διαβεβαιώνει ότι «έχει άκρες», ότι μιλάει με τον αμερικανικό παράγοντα, ότι ελέγχει την κατάσταση, είναι αποκαλυπτική.
Γιατί όποιος έχει ζήσει έστω και λίγο την ελληνική πολιτική ζωή, μπορεί να φανταστεί δεκάδες ανάλογους διαλόγους με άλλα πρόσωπα στη θέση του πρωταγωνιστή. Πολιτικούς που τρέφουν και να τρέφονται από μια πελατειακή βάση, καλλιεργώντας την ψευδαίσθηση ότι «καθαρίζουν υποθέσεις» χάρη σε διεθνείς γνωριμίες, προσβάσεις στα κέντρα εξουσίας και διασυνδέσεις.
Κι έτσι, ο Μελχισεδέκ γίνεται –άθελά του– το πρόσωπο και η λέξη της ημέρας. Ειρωνεία της ιστορίας. Το όνομά του σημαίνει «βασιλεύς δικαιοσύνης». Στην Παλαιά Διαθήκη εμφανίζεται ως βιβλικό πρόσωπο, «απάτωρ, αμήτωρ, αγενεαλόγητος», προεικόνιση του Χριστού, υπεράνω εξουσιών και γενεαλογιών. Ακριβώς ό,τι λείπει από το σημερινό ελληνικό σκηνικό: δικαιοσύνη, υπέρβαση και καθαρότητα.
