Το πολιτικό ραντεβού του Σεπτέμβρη μοιάζει με copy paste από τα παλιά. Γενναίο πακέτο παροχών στη ΔΕΘ (και στην, κατ’ έτος, ταλαιπωρούμενη Θεσσαλονίκη), επικλήσεις στην ανάγκη πολιτικής σταθερότητας και σενάρια αλλαγής του εκλογικού νόμου: Στην καλύτερη εκδοχή δείχνει κυβερνητική αγωνία απώλειας της εξουσίας, στη χειρότερη προοιωνίζεται (νέα) επικίνδυνα παιχνίδια με τους εκλογικούς και δημοκρατικούς θεσμούς.
Ό,τι από τα δύο κι αν ισχύει, το παρελθόν μπορεί να προδιαγράφει και το μέλλον. Οι παροχές, από το 1,7 δισ. του Κώστα Σημίτη έως τη 13η σύνταξη του Αλέξη Τσίπρα, πάντα υπήρξαν ευπρόσδεκτες, ουδέποτε όμως είχαν εγγυημένο εκλογικό αντίκρισμα, με επιστροφή του τσεκ στην κάλπη. Τις περισσότερες φορές, ιστορικά, συνέβη το ακριβώς αντίθετο.
Η πολιτική σταθερότητα μπορεί να ήταν χρήσιμο χαρτί μετά τα χρόνια των μνημονίων και των… συριζαϊκών «δαιμόνων», έχει όμως πια εκμετρήσει το ζην. Το «να μη γίνουμε Γαλλία» δεν λέει σήμερα και πολλά πράγματα σε μια κοινωνία για την οποία η «κανονικότητα» μεταφράστηκε σε μισθούς Ρουμανίας και σε κόστος ζωής Δανίας. Στη Γαλλία, σε τελική ανάλυση, η αγοραστική δύναμη παραμένει τριπλάσια από εκείνη της Ελλάδας κι ας πέφτει η μία κυβέρνηση μετά την άλλη.
Η αλλαγή του εκλογικού νόμου μπορεί να φέρει περισσότερα προβλήματα απ’ όσα θα μπορούσε να λύσει. Αλλάζοντας τον εκλογικό, όταν οι δημοσκοπήσεις σού δίνουν 22%, ομολογείς εκ προοιμίου την ήττα σου. Και, πιθανότατα, πριμοδοτείς και συσπειρώνεις τη Ζωή, τον Νατσιό, τη Λατινοπούλου και όποιον άλλον θελήσει να ανέβει στο κύμα του νέου πολιτικού αντισυστημισμού.
Τελευταίο, αλλά όχι έσχατο: Η αλλαγή του εκλογικού νόμου, εάν δεν είναι σενάριο προς αγορά αντιδράσεων, είναι ένα ακόμη σενάριο που κακοποιεί την ποιότητα μιας ήδη (βαριά) ταλαιπωρημένης δημοκρατίας. Στο Μαξίμου μπορεί να μοιάζει αμελητέο, αλλά δεν είναι. Διότι η πολιτική σταθερότητα δεν εκβιάζεται. Κερδίζεται μόνο μέσα από την εμπιστοσύνη της κοινωνίας…
