Στην άνιση μάχη της φωτιάς δεν είμασταν διακοπές, δεν κρυφτήκαμε μέχρι να περάσει η δυσκολία, δεν κάναμε επικοινωνιακές πιρουέτες για να μην τσαλακωθούμε πολιτικά, όπως κάποιοι που εύκολα σήμερα κάνουν κριτική ή εμφανίζονται τώρα χύνοντας κροκοδείλια δάκρυα και περιοδεύουν στα καμένα, μοιράζοντας υποσχέσεις και μπουκαλάκια νερό στους κατεστραμμένους (δώσαμε τόνους νερού και πάγου αλλά δεν το προβάλαμε πάνω στην καταστροφή και τον πόνο των συμπολιτών μας).
Με στοιχεία και νούμερα στο πρόσφατο περιφερειακό συμβούλιο (ΠΣ) αλλά και στην δευτερολογία μου με απόλυτη ψυχραιμία, ειλικρίνεια και θάρρος να λέμε ως εκπρόσωποι της κοινωνίας όχι των κομμάτων, όλες τις αλήθειες όχι τις μισές για να γινόμαστε αρεστοί σε δύση και ανατολή, κάνοντας και κριτική όπου χρειαζόταν και προς Αθήνα και προς Βρυξέλλες, μετέφερα τις ενέργειες της πολιτικής προστασίας της ΠΕ Αχαΐας (η μεγαλύτερη κινητοποίηση υδροφόρων και χωματουργικών στην Αχαΐα μακράν), την άριστη συνεργασία μας με την Πυροσβεστική, τους Δήμους Πατρέων και Δυτικής Αχαΐας, τις εθελοντικές οργανώσεις και βεβαίως ανέδειξα την αυταπάρνηση και την ακούραστη θέληση και πράξη των πυροσβεστών μας.
Μεταξύ άλλων προσπάθησα να μεταφέρω το κλίμα στο πεδίο αλλά και στο επιχειρησιακό κέντρο στην Πάτρα (ΠΕΚΕ) την καρδιά των επιχειρήσεων όπου περάσαμε στιγμές αγωνίας, θλίψης αλλά πάντα με αλληλεγγύη και συνεργασία και πάντα με υψηλό ηθικό. Πυροσβέστες, στελέχη πολιτικής προστασίας Περιφέρειας, Δήμων, εκπρόσωποι από αστυνομία, λιμενικό, στρατό συνεργαστήκαμε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο με όποιο μέσο είχαμε, με όποιο τρόπο μπορούσαμε αφενός να μην υπάρξει ούτε ένα θύμα της καταστροφής, ούτε ένας σοβαρά τραυματίας, εκτελώντας τις εντολές της πυροσβεστικής και συνδράμοντας ως οφείλουμε στο έργο της.
Το αν η πυροσβεστική έκανε το καθήκον της ή όχι, το αν εμείς κάναμε το καθήκον μας και δώσαμε όλο μας τον εαυτό ή όχι θα το κρίνει αμείλικτα η κοινωνία κι όχι οι πολιτικοί καιροσκόποι της στιγμής, οι άφαντοι, οι σύγχρονοι ριψάσπιδες του καναπέ.
Η Πάτρα και η Αχαΐα έχουν πληγωθεί βαθιά από αυτές τις πολλαπλές φωτιές και κανείς δεν μιλά για επιτυχία. Όμως κανείς δεν τολμά να μην τονίσει ότι όλοι όσοι είμασταν, ο καθένας με τον ρόλο του, στο πεδίο και στο κέντρο επιχειρήσεων κάναμε ότι ήταν ανθρωπίνως δυνατό με τα μέσα και τις αντοχές μας με όλη μας την καρδιά και το μυαλό.
Στην ομιλία μου στο ΠΣ εξήρα πάνω απ’ όλα έναν άνθρωπο που ως αξιωματικός επικεφαλής στο ΠΕΚΕ τον Τάσο Κ. (δεν αναφέρω το επίθετο εδώ για ευνόητους λόγους και γνωρίζοντας και την σεμνότητά του, αλλά εχει καταγραφεί στα πρακτικά του ΠΣ) ουσιαστικά συντόνιζε το έργο κατάσβεσης επί μέρες χωρίς λεπτό ύπνου, ανάπαυλας και δεύτερης σκέψης. Ήταν ο απόλυτος αρχηγός που μπροστά του κανένας άλλος ούτε ο ίδιος ο δήμαρχος, ο υπουργός, ο περιφερειάρχης δεν πρέπει να μην στέκεται υπάκουος. Δεν ξέρω πως τα κατάφερε ούτε λεπτό να μην φανεί η κούραση, ούτε λεπτό να λυγίσει, ούτε λεπτό να φανεί έστω μια ρωγμή στην απίστευτη πίεση που αυτός κι όλοι μας αντιμετωπίζαμε συνεχώς.
Ως σύγχρονος Λεωνίδας με όσους άνδρες και γυναίκες είχε, όσο εξοπλισμό, όση βοήθεια από Αθήνα με εναέρια, έδωσε την μάχη και μπράβο του.
Τόνισα ότι, όχι το απαράδεκτο μπόνους άλλων προνομιούχων δημοσίων υπαλλήλων (βλ Βουλή) θα έπρεπε να πάρει, αλλά πολύ περισσότερα και τόνισα ότι η Πολιτεία αν θέλει κι άλλους από τέτοια πάστα (που υπάρχουν πολλοί στην πυροσβεστική) θα πρέπει και μπράβο να λέει και ηθικά και οικονομικά να τους επιβραβεύει ώστε στην επόμενη κρίση να είναι πάλι εκεί (που θα είναι ούτως ή άλλως, για την σημαία ρε γαμώτο λέω εγώ για το καθήκον θα έλεγαν ο ίδιοι). Χαρακτηριστικά στην ομιλία μου τόνισα, για να καταλάβει κι ο απλός πολίτης, ότι σε μια ώρα κρίσης στο ΠΕΚΕ ο επικεφαλής παίρνει τουλάχιστον 50! αποφάσεις κρίσιμες για την επιχειρησιακή δράση (το τηλέφωνο δεν σταματά ποτέ!), άρα υπολογίστε επί 24 ώρες και επί 4 μέρες των αριθμό των αποφάσεων που καλείται να πάρει, όχι η τεχνητή νοημοσύνη, όχι ένα ρομπότ αλλά ένας έμπειρος αξιωματικός (50Χ24Χ4) κοντά 5.000 αποφάσεις εξαιρετικά κρίσιμες για ανθρώπινες ζωές, περιουσίες, περιβάλλον.
Πόσοι από εμάς, όσο κρίσιμες θέσεις έχουμε στην κοινωνία ή μπορεί να έχουμε στο μέλλον, παίρνουμε τέτοιες κρίσιμες αποφάσεις στη ζωή μας; σκεφτείτε καλά πριν απαντήσετε. Κι όλα αυτά τα γράφω όχι για μας που είμασταν εκεί δίπλα για να τον συνδράμουμε, αλλά για αυτούς τους σύγχρονους Σπαρτιάτες, τους Έλληνες πυροσβέστες και την όποια τοπική ηγεσία τους, διότι αισθάνομαι ότι η κοινωνία, η πληγωμένη κοινωνία, με όλο της το δίκιο που έχασε περιουσίες, πρέπει να γνωρίζει όλη την αλήθεια όχι την μισή, όχι αυτή που τα στρατευμένα ένθεν κι ένθεν ΜΜΕ δείχνουν ή που κάθε λογής πολιτικάντηδες και δημοσιολογούντες μεταφέρουν.
Αγαπητέ Τάσο εμείς γνωρίζουμε τι έγινε και πως έγινε και πάντα θα σε ευγνωμονούμε.
