Άλλος ζητάει μια ευκαιρία στον Παράδεισο να πάει -Good luck, Mr President- και άλλοι πέντε-δέκα μέρες διακοπές στη διακοποχώρα, την «Ταϊλάνδη της Ευρώπης», κατά «Guardian».
Σχεδόν το 50% των Ελλήνων ακούν για φαινόμενα συνωστισμού, για δείκτες όπως τουριστική πυκνότητα (αριθμός διανυκτερεύσεων ανά τ. χλμ.) ή ένταση (αριθμός διανυκτερεύσεων διά του αριθμού των μόνιμων κατοίκων), παρακολουθούν αφίξεις -το 2024, ξεπέρασαν τα 40 εκατομμύρια- και δεν βρίσκουν μαγικές λύσεις για να βγάλουν τον μήνα.
Ακούν, βλέπουν, μετρούν, ξαναμετρούν και λαχταρούν. Τον τόπο τους, τις γιαλιές τους, τις ανεμελιές τους. Να λαχταράς τον τόπο σου, ζώντας στον τόπο σου και να μην τον φτάνεις… Όσο μαζεμένος κι αν είσαι, όσο κι αν δεν πετάει το μυαλό πιο ψηλά από τα αεροπλάνα, με μέσο μηνιαίο εισόδημα 1.000 ευρώ πρέπει να ξύνεις ουρανό.
Το καλοκαίρι, που ήταν παλιά η καλή εποχή των μικρών και των φτωχών, έχει γίνει απωθημένο. Για αρκετούς Έλληνες. Όπως για τον υπάλληλο σε κατάστημα στο κέντρο της Αθήνας. «Ενώ οι ξένοι ζουν το όνειρό τους στην Ελλάδα, εμείς βιώνουμε την πικρή πλευρά όσων δεν πάνε καλά. Όταν του λένε ότι οι λογαριασμοί θα αυξηθούν, ποιος θέλει να πάει διακοπές;»
Τι τα θες; Από «Δανία του Νότου» καταφέραμε να γίνουμε «Ταϊλάνδη της Ευρώπης». Σίγουρα πιο εξωτικό από τη φράση, που είχε πρωτοπεί ο Ανδρέας Παπανδρέου την ένδοξη δεκαετία του ’80, όταν αποκρούσαμε με βδελυγμία την εκδοχή να γίνουμε τα γκαρσόνια της Ευρώπης. Προφανώς, κανείς δεν υποβιβάζει τα δεκάδες επαγγέλματα που ασχολούνται με τον τουρισμό. Θα ήταν, αν μη τι άλλο, χαζό, αφού μοιάζει να τον θεωρεί αναγκαίο κακό.
Αλλού είναι το πρόβλημα κι όχι τα χαμένα όνειρα. «Μιλούν για την ανάκαμψη, αλλά κανένας από αυτούς τους θετικούς δείκτες δεν επηρεάζει ανθρώπους όπως εμένα». Το διαθέσιμο εισόδημα δεν λέει ποτέ ψέμα.
