Η ιστορική συνάντηση στον Λευκό Οίκο του Αμερικανού προέδρου με κορυφαίους εκπροσώπους της Ε.Ε. και του ΝΑΤΟ, σχετικά με το Ουκρανικό, αρχικά δημιούργησε κλίμα αισιοδοξίας για την ταχύτητα που θα είχαν οι επιδιωκόμενες ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις. Η παρορμητικότητα του Τραμπ, οι πειθήνιοι συνομιλητές του, η «βροχή» ευχαριστιών στο πρόσωπό του, τα χαμόγελα που ξεχείλιζαν από τις κάμερες και οι υποσχετικές περί των επόμενων κινήσεων, προκάλεσαν ευφορία.
Όταν όμως έκατσε η… σκόνη και πρυτάνευσε η ψυχραιμία, η εικόνα άρχισε να αλλάζει.
Αλήθεια, πόσο εύκολα θα προσέλθει στο «τραπέζι της ειρήνης» ο Πούτιν, όταν ο στρατός του συνεχίζει να προελαύνει επί του ουκρανικού εδάφους;
Πόσο πιθανό είναι να κυλήσουν γρήγορα οι εξελίξεις, όταν στις διαπραγματεύσεις δεν «ζυγίζονται» τα συμφέροντα δύο κρατών, αλλά και οι επιδιώξεις των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε.; Όταν αποτυπώνεται ξεκάθαρα η αγωνία της μιας πλευράς ο πόλεμος να λήξει άμεσα και η διάθεση της άλλης να… ροκανίσει τον χρόνο; Όταν η Ευρωπαϊκή Ένωση σέρνεται σε έναν διάλογο όπου δεν έχει τον πρώτο αλλά τον τελευταίο λόγο, παρότι συζητά για τα εδάφη της; Όταν η Ευρώπη γνωρίζει ότι θα βρεθεί από την πλευρά των ηττημένων, αποδεχόμενη τη συρρίκνωση των συνόρων της, φέροντας η ίδια το ρίσκο, την ευθύνη και το κόστος εγγύησης της ειρήνης και της ασφάλειας στην Ουκρανία -παρά το γεγονός ότι τον πόλεμο ξεκίνησε το ΝΑΤΟ με τις… ευλογίες των ΗΠΑ;
Οι ειρηνευτικές διαδικασίες θα διαρκέσουν, με τον χρόνο να κυλά εις βάρος της Ευρώπης, ούσα η ίδια αποδυναμωμένη, ασυντόνιστη, εγκλωβισμένη μεταξύ δύο υπερδυνάμεων. Το Ουκρανικό αποτελεί απτό παράδειγμα των τραγικών συνεπειών για την Ε.Ε. από την απροθυμία των κρατών – μελών της να λειτουργήσουν ως μια «εθνική» οντότητα, με κοινό σύνταγμα, κοινές εξουσίες, κοινά σύνορα, κοινό στρατό.
Πέρασε η εποχή που βασικό «όπλο» κατάκτησης μιας αγοράς ήταν το κεφάλαιο. Σήμερα «μιλούν» πρώτα τα όπλα… και η Ευρώπη ως «όπλο» έχει μόνο το ευρώ!
