Στα τέλη της δεκαετίας του 1980, ο Ντόναλντ Τραμπ υπέγραψε ένα βιβλίο -The Art of the Deal-, το οποίο είχε γράψει ο Αμερικανός δημοσιογράφος Τόνι Σβαρτς και στο οποίο προσπαθεί να παρουσιάσει τον εαυτό του ως εξαίρετο διαπραγματευτή. Στον κόσμο των επιχειρήσεων.
Το «κλειδί» για την κατανόηση της τακτικής του ίσως να βρίσκεται στη φράση «Ποτέ δεν δένομαι αρκετά με μία συμφωνία ή μία προσέγγιση. Βασικά, κρατάω πολλές μπάλες ταυτόχρονα στον αέρα, γιατί οι περισσότερες συμφωνίες δεν κρατάνε, όσο υποσχόμενες και να εμφανίζονται αρχικά».
Αυτό κάνει και στη διπλωματία. Ναι, σε κατάπαυση του πυρός – «Δεν νομίζω ότι χρειάζεται κατάπαυση του πυρός», μετά τη συνάντηση με τον Πούτιν στην Αλάσκα. «Αν κοιτάξετε τις έξι συμφωνίες που έλυσα φέτος, όλες ήταν εν μέσω πολέμου». Καλά, δεν έγιναν έτσι, αλλά σε αυτήν τη φάση ποιος θα τον ψέξει. Δεν είναι άλλο ένα επεισόδιο του «The Apprentice».
Σε κάθε περίπτωση, οι ίδιες οι συνομιλίες είναι θετικές αλλά έχουμε πολλά να δούμε, διότι οι αιτίες του πολέμου είναι εκεί.
Ο Τραμπ δείχνει να θέλει τον τερματισμό του πολέμου στην Ουκρανία, ωστόσο οι πραγματικότητες, οι οποίες έχουν δημιουργηθεί, δεν επιτρέπουν εύκολες λύσεις. Άλλωστε, αν «οι περισσότερες συμφωνίες δεν κρατάνε, όσο υποσχόμενες και να εμφανίζονται αρχικά», κάτι φταίει τελικά.
Και οι δύο σειρές συμφωνιών του Μινσκ αποδείχθηκαν κενό γράμμα. Η τότε καγκελάριος της Γερμανίας τις υπερασπίστηκε στη συνέχεια, γιατί πρόσφεραν χρόνο στο Κίεβο, ώστε να εξοπλιστεί ενάντια στη Ρωσία. Πολύ δαπανηρή αγορά.
Ακόμη μία φορά, προτείνονται εγγυήσεις ασφαλείας, αλλά, όπως παραδέχεται και ο ειρηνοποιός, «είναι πιθανόν ο Πούτιν να μη θέλει να κάνει συμφωνία». Ακόμη.
Ακόμη μία φορά, προτείνονται εγγυήσεις ασφαλείας, μετά την «επιτυχία» του Μνημονίου της Βουδαπέστης του 1994. Ποιοι θα τις παρέχουν; Οι Ευρωπαίοι, που δεν έχουν ούτε πρόεδρο και πάνε μπουλούκι στον καλόγεννο. Συμφωνιών και ανατροπών.
