Αν κάποια λέξη χαρακτηρίζει το διεθνές γεωπολιτικό σκηνικό εδώ και πολλούς μήνες, δεν είναι άλλη από την «αναθεώρηση».
Σήμερα, συζητείται εντόνως η -επί της ουσίας- αναθεώρηση της Συμφωνίας του Ελσίνκι, ενός οράματος για διεθνή σταθερότητα και ειρήνη. Δεν αποκλείεται μάλιστα να αναθεωρηθούν και άλλες διεθνείς συμφωνίες.
Η προεξοφλημένη «αναθεώρηση» (βλέπε αλλαγή) των συνόρων της Ουκρανίας για δεύτερη φορά μέσα σε λίγα χρόνια, όπως και των συνόρων του Ισραήλ με τη Λωρίδα της Γάζας.
Η επιδιωκόμενη αναθεώρηση χαρτών που καθορίζουν ΑΟΖ της Μεσογείου.
Η αναθεώρηση συμμαχιών, βλέποντας το τι ακριβώς συμβαίνει ευρύτερα στη Μέση Ανατολή, αλλά και στην Ουκρανία.
Η αναθεώρηση ισορροπιών -πολιτικών, στρατιωτικών, οικονομικών, ενεργειακών- μεταξύ ΗΠΑ, Ε.Ε., Ρωσίας, Κίνας και Ινδίας.
Η αναθεώρηση (βλέπε αναδιάταξη) των παγκόσμιων δυνάμεων στον τομέα της οικονομίας, με αιχμή του δόρατος την τεχνολογία και βασικούς πρωταγωνιστές τις ΗΠΑ και την Κίνα.
Η αναθεώρηση των εμπορικών συμφωνιών των ΗΠΑ με τρίτα κράτη.
Η αναθεώρηση των στόχων για έναν «πράσινο» πλανήτη, με την επιστροφή των γεωτρήσεων στο προσκήνιο.
Η αναθεωρητική στάση της Τουρκίας, με κυρίαρχο μήνυμα τα περί «γαλάζιας πατρίδας».
Σε ένα τόσο ευμετάβλητο διεθνές γεωπολιτικό περιβάλλον, οι αποφάσεις τις οποίες θα κληθεί να λάβει μια μικρή χώρα, όπως η Ελλάδα, ίσως να μην επιδράσουν καθοριστικά στην κατάληξη των προαναφερόμενων αναθεωρητικών τάσεων – πλην μιας: της αναθεωρητικής ρητορικής στην οποία επιμένει η Τουρκία.
Εδώ, οι αποφάσεις της ελληνικής κυβέρνησης προφανώς και θα αποδειχθούν κρίσιμες – καθοριστικές ακόμη και για την ασφάλεια της χώρας. Και το ερώτημα που… ευθαρσώς ανακύπτει είναι ένα και μοναδικό: Σε ποιον θα «κλείσει το μάτι» ο Αμερικανός πρόεδρος; Αν «κουμπώσουν» τα συμφέροντα των ΗΠΑ με την Ελλάδα όλα καλά, αν πάλι όχι, ποιος θα βγάλει το φίδι από την τρύπα;
