Ο σιδηρόδρομος στην Ελλάδα είναι, διαχρονικά, ένας τομέας με παθογένειες, που όμως φαίνεται ότι έχουν αρχίσει να αντιμετωπίζονται. Ωστόσο, χρειάζεται υπομονή, επιμονή και πολλή δουλειά ακόμη.
Άλλωστε, η τραγωδία των Τεμπών απέδειξε με οδυνηρό τρόπο ότι δεν επιτρέπεται καμία έκπτωση στις προδιαγραφές και ότι η ανθρώπινη ζωή είναι πάνω απ’ όλα. Επομένως, είναι αναγκαίο να συνεχιστούν οι επενδύσεις, ο εκσυγχρονισμός, οι αναβαθμίσεις. Το στοίχημα όμως πέρα από τον εκσυγχρονισμό του δικτύου -και ίσως το δυσκολότερο- είναι η αλλαγή της συλλογικής στάσης των ανθρώπων για το μέσο σταθερής τροχιάς.
Γιατί, όσο και αν το κεντρικό σύστημα βελτιωθεί, αλλάξει, αποκτήσει τεχνολογίες αιχμής, δεν θα υποκαταστήσει ποτέ την ατομική ευθύνη. Όσο και αν διορθώσουμε τις υποδομές, αν ως οδηγοί δεν σεβόμαστε τους κανόνες, δεν κάνουμε παύση, δεν δίνουμε προτεραιότητα, δεν υποτάσσουμε τη βιασύνη στη λογική, τότε τα δυστυχήματα θα επανέρχονται και η συζήτηση θα είναι κάθε φορά η ίδια.
Τα πρόσφατα ατυχήματα, ευτυχώς, σε σιδηροδρομικές διαβάσεις σε Αθήνα, Πάτρα κ.α. που διέθεταν σήμανση STOP, φωτεινούς σηματοδότες και μπάρες δείχνουν ότι δεν σεβόμαστε τους κανόνες. Οι μπάρες, ας το ξεκαθαρίσουμε, δεν είναι φράγμα, είναι προειδοποιητικό μέτρο. Το πραγματικό φράγμα είναι ο ίδιος ο οδηγός, η απόφαση να ακινητοποιήσει το όχημα, να ελέγξει, να περιμένει. Αυτή η στιγμή δεν είναι μια λεπτομέρεια. Είναι το κρίσιμο δευτερόλεπτο όπου η ευθύνη μετατρέπεται σε ασφάλεια. Ο Κώδικας Οδικής Κυκλοφορίας είναι ξεκάθαρος. Δεν αφήνει περιθώρια ερμηνείας ή «γνώμης». Εκεί όπου υπάρχει φωτεινή σήμανση και προειδοποίηση για ισόπεδη διάβαση τρένου, ο οδηγός υποχρεούται να σταματήσει.
Στην Πάτρα είχαμε δύο σοβαρούς τραυματισμούς και μαζί μια ακόμη ευκαιρία να επαναλάβουμε ότι δεν συγχωρείται ούτε η αδιαφορία ούτε η απροσεξία. Ο σιδηρόδρομος αλλάζει. Η τεχνολογία προχωρά. Τα έργα συνεχίζονται. Όμως η αλλαγή συμπεριφοράς είναι πάντα στο δικό μας χέρι. Το κράτος έχει το χρέος του και πρέπει να «τρέξει» άμεσα και σε αυτόν τον τομέα. Εμείς, όμως, έχουμε το τιμόνι.
