Mας αποσυντονίζουν τα δυστυχήματα, οι φυσικές καταστροφές, οι ρωγμές στην κανονικότητα. Όταν σπάει η στάμνα της καθημερινότητας, όταν παλεύουμε να κρατηθούμε έξω από τη λάσπη κι ας ξέρουμε ότι είναι απάτη -νικητής θα είναι η πυκνή και αδυσώπητη πολτώδης μάζα-, όταν κεραυνοβολούμαστε από ειδήσεις φριχτές, από οικονομικές ρήξεις και υγειονομικές προκλήσεις…
Αντιθέτως, τα μεγάλα δεινά είναι καρφωμένα σε ψηλά βουνά. Στις επετείους τους, τόσο μακριά. Ογδόντα χρόνια μετά, η Χιροσίμα και το Ναγκασάκι θεωρούμε ότι έχουν στον αιώνα των άκρων ταριχευτεί, ενώ μένουμε σε πυρηνική εποχή.
Μας το θυμίζουν οι εννιά, που έχουν τα κουμπιά και τα ενίσχυσαν την περσινή χρονιά. Το απόθεμα πυρηνικών όπλων εκτιμάται σε 9.614 κεφαλές. Η Κίνα τρέχει να καλύψει τη διαφορά από τη Ρωσία και τις ΗΠΑ, που εξακολουθούν να κατέχουν σχεδόν το 90% του συνόλου των πυρηνικών.
Μας το θυμίζει το Διεθνές Ινστιτούτο Ερευνών για την Ειρήνη (SIPRI). «Και τα δύο κράτη εφαρμόζουν εκτεταμένα προγράμματα εκσυγχρονισμού, που θα μπορούσαν να αυξήσουν το μέγεθος και την ποικιλομορφία των οπλοστασίων τους στο μέλλον».
Μας το θυμίζουν οι λεκτικές απειλές, ακόμη και οι αστεϊσμοί -ο Ντόναλντ Τραμπ αστειεύτηκε σχετικά με το ενδεχόμενο εγκατάστασης πυρηνικών πυραύλων στον Λευκό Οίκο- αλλά μέχρις εκεί. Ποιος ανησυχεί, ξαναβλέποντας τις φωτογραφίες με τις καμένες σάρκες και τα ερείπια, «τις μπάλες φωτιάς, που αυλάκωναν τον αέρα, τίναζαν φλόγινους πίδακες, που έκαναν ν’ ανάβουν όλα όσα άγγιζαν, τα δέντρα, τα σπίτια και τους ανθρώπους που τρέχανε προς όλες τις κατευθύνσεις»;
Ξαναδιαβάζουμε αναλύσεις για τη δικαιολογητική βάση της χρήσης της βόμβας -η ρίψη της επίσπευσε το τέλος του πολέμου και απέτρεψε εκατόμβες στην περίπτωση αμερικανικής εισβολής στην Ιαπωνία-, αφήγημα ηθικά καθησυχαστικό, όχι όμως και ακλόνητο.
Ποιος ανησυχεί; Δεν λειτουργεί τόσους χρόνους η αποτροπή; Το μεγάλο Κακό δεν θα συμβεί, μας λένε προφήτες σεβαστοί. Αν γίνει, ουδείς θα ενδιαφέρεται για την πρόβλεψη. Ούτε καν αυτοί.
