Τα τελευταία καλοκαίρια, δεν αδειάζει η Αθήνα και, αν ψιλοαδειάζει από λόκαλς, όπως λέμε και στο χωριό μου, γεμίζει από τουρίστες. Εγώ η ξένη και στο ραδιόφωνο ο Στράτος διορθώνει τα γένη.
Δεν θα φύγω σαν κυνηγημένη, αν και πολύ της φέρνω. Γυρίζω στην Κυψέλη, στο Παγκράτι, Νέα Σμύρνη και Μοσχάτο κι έχω φέρει τον Πειραιά και την Αθήνα άνω – κάτω, για ένα φάρμακο. Αναστολέα αρωματάσης. Δεν είναι παστίλιες, μιλάμε για αντικαρκινική φάση.
«Είναι σε έλλειψη». «Είναι Αύγουστος». Ω, ευχαριστώ για την πληροφορία. «Είχε χαμηλό στοκ η εταιρεία». «Ψάξτε, τι να σας πω».
Μη μου πείτε ότι άλλη μία παρέμβαση δρομολογείται.
Μη μου πείτε ότι στο τέλος της τετραετίας θα φανούν και οι μεγάλες αλλαγές στην Υγεία.
Να μου πείτε ότι είμαι καλότυχη, που μπορώ να περπατώ όταν ο λύκος της ζέστης και της υγρασίας είναι εδώ.
Να μου πείτε ότι είμαι τυχερή, που κινητοποιείται ένας κύκλος φίλων και αδερφών και υποδύεται αυγουστιάτικα τον Πουαρό.
Ένας ηλικιωμένος, ένας ανήμπορος, ένας απομονωμένος, να μου πείτε πώς εξυπηρετείται. Δεν;
Θυμώνω, γίνομαι μπλε μαρέν. Καταλαβαίν; Στον καστρόπυργο, που είστε κλεισμένοι, όλα κομπλέ;
Η λέξη που με πείθει λέγεται διακοπή. Μπαίνω στο γεμάτο βαγόνι, τον Αύγουστο που το άδειο στα ράφια του φαρμακείου ανυψώνει. Συνωστισμός χωρίς κλιματισμό. Κάθε στάση και μια νέα στριμωγμένη φάση. Σαρδέλες παστωμένες, με φάτσες απελπισμένες, λαχανιασμένες. Στρίμωγμα και πατίκωμα και πάστωμα και στοίβαγμα από ιδρωμένο κόσμο και πίεση…
Πίεση; Ο Σακίλ Ο’ Νιλ διαφωνεί. Άλλη φορά θα σας διηγηθώ το μάθημα ζωής που πήρε από τον πατριό του, μετά από ένα δύσκολο παιχνίδι εναντίον των Νιου Γιορκ Νικς.
Η λέξη που με πείθει λέγεται διακοπή. Της νύχτας. «Πράγματι η νύχτα με συμφέρει./Πρώτα-πρώτα ελαττώνει τις φιλοδοξίες. ύστερα/διορθώνει τις σκέψεις. έπειτα/συμμαζώνει τη θλίψη και την κάνει υποφερτότερη./[…] μα προπάντων η νύχτα περιζώνει». Τους εξουσιαστές περίβλεπτους με συνοδεία σώζει;
