Το πολιτικό σκηνικό μετρά αντίστροφα για τη ΔΕΘ. Όσο η ημέρα των εγκαινίων θα σιμώνει, όλο και περισσότερα θα λέγονται και θα γράφονται για τις εξαγγελίες του πρωθυπουργού από το «βήμα» της διοργάνωσης. Για μια ακόμη χρονιά, στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος θα βρεθεί το… καύσιμο που κινεί την οικονομία και που δεν είναι άλλο από το χρήμα.
Τα σενάρια ήδη δίνουν και παίρνουν για τις αυξήσεις που θα δοθούν στους μισθούς και τις συντάξεις, τις μειώσεις φόρων, τις ενισχύσεις στα ευάλωτα νοικοκυριά, τις χρηματοδοτήσεις των επιχειρήσεων, τις ροές κεφαλαίων από τα κοινοτικά προγράμματα (ΤΑΑ, ΕΣΠΑ, ΚΑΠ – με έμφαση φυσικά στο σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ), τη διαθέσιμη τραπεζική ρευστότητα, τα κέρδη και τις αποδόσεις του χρηματιστηρίου, τα προγράμματα επιδότησης νέων θέσεων εργασίας, τα επιδόματα ανεργίας, την οικονομική ενίσχυση των φοιτητών (βλέπε vouchers, επίδομα ενοικίου κ.ά.), την οικονομική κάλυψη των πληγέντων από ακραία φυσικά φαινόμενα, τα κονδύλια για την κατασκευή νέων κρατικών υποδομών και εν γένει τη χρηματοδότηση των συμβάσεων του Δημοσίου, την πάταξη της φοροδιαφυγής και τις εισπράξεις φόρων, τη μείωση του δημόσιου χρέους, τη χρηματοδότηση των αμυντικών δαπανών, την αύξηση του ΑΕΠ, την αύξηση των εξαγωγών και των επενδύσεων… Ο κατάλογος είναι πραγματικά ατελείωτος και το στοίχημα για την κυβέρνηση θα κριθεί από τα δισ. παροχών, ενισχύσεων και χρηματοδοτήσεων που θα… βρέξει στη ΔΕΘ.
Πέρα όμως από το ποσοτικό, υπάρχει και το ποιοτικό στοιχείο, βάσει του οποίου θα πρέπει αξιολογηθούν οι εξαγγελίες. Βασικότερη παράμετρος, το παραγωγικό μοντέλο της χώρας και ο βαθμός προσαρμογής του στα πρότυπα της εισήγησης που έκαναν -προ εξαετίας- τα μέλη της Επιτροπής Πισσαρίδη. Η ελληνική οικονομία αναδομείται, αλλά προς ποια κατεύθυνση, με τι ταχύτητα και σε τι βαθμό;
