Ο εργαζόμενος στην Ελλάδα, σε γενικές γραμμές, χαρακτηρίζεται εργατικός, φιλότιμος, φιλόδοξος, υπομονετικός αλλά και ανυπόμονος, αποτελεσματικός, ευρηματικός, υπερ-εκπαιδευμένος, υπεύθυνος, αν και συνήθως αντιδρά με δυσπιστία στις αλλαγές συμπεριφοράς. Εν μέρει τα έχει όλα και συμφέρει στον χώρο εργασίας.
Δεν συμβαίνει όμως το ίδιο και με την καθημερινότητά του. Ο μέσος Έλληνας εστιάζει πρώτα στην κατανάλωση και όχι στην αποταμίευση, του λείπει η ασφαλιστική συνείδηση, διαθέτει ελάχιστη εξοικείωση με τη διαχείριση του οικογενειακού προϋπολογισμού, στερείται περιβαλλοντικής ευαισθησίας, εμφανίζει ατομιστική αντίληψη για το κοινό καλό, ενώ δεν αγαπά ιδιαίτερα την έννοια της συλλογικότητας.
Έχει τα περιθώρια να αλλάξει στάση ζωής ο Έλληνας πολίτης; Εδώ ο πρώτος λόγος ανήκει στην πολιτεία, που καλείται να τον φέρει πιο κοντά στις έννοιες της χρηματοοικονομικής και οικολογικής παιδείας, ήδη από τα πρώτα σχολικά του χρόνια, να του προσφέρει κίνητρα για βιώσιμες συμπεριφορές, να τον ενημερώνει – εκπαιδεύει – προτρέπει καθημερινά μέσω των ΜΜΕ και των social media να σκεφθεί διαφορετικά, να τον επιμορφώνει διαρκώς, να τον φέρει πιο κοντά στις τοπικές κοινωνίες, να τον βοηθήσει να καλλιεργήσει σχέσεις εμπιστοσύνης με τον θεσμό της ασφάλισης -κρατικής και ιδιωτικής-, να τον επιβραβεύει αλλά και να τον τιμωρεί, όποτε επιβάλλεται, και να τον καθοδηγήσει ώστε να συνδέσει την οικολογική και την οικονομική ευθύνη με την έννοια της «σύγχρονης ταυτότητας του πολίτη».
Με απλά λόγια, η πολιτεία οφείλει, σε βάθος χρόνου, να πείσει τον μέσο πολίτη ότι οι πράξεις του καθορίζουν και επηρεάζουν το μέλλον όλων. Αρκεί, βέβαια, να το αντιληφθεί πρώτα η ίδια και να δώσει το καλό παράδειγμα…
