Το δράμα των παιδιών της Γάζας έχει προ πολλού υπερβεί και την πλέον νοσηρή φαντασία. Μια διεθνής κοινωνία, της οποίας η συνείδηση, ελαστική αναλόγως των εκάστοτε συνθηκών, βρίσκεται σε διακοπές, δείχνει κάποια σημεία αφύπνισης, αλλά ουσιαστικές απαντήσεις δεν έχουν υπάρξει ακόμη.
Στην περιοχή εκείνη του κόσμου, τίποτε δεν είναι απλό και ο παραλογισμός έχει εδώ και πολύ καιρό αντικαταστήσει την, όποια, λογική.
Το Κράτος του Ισραήλ δημιουργήθηκε και υπάρχει, αποτελώντας, για διαφόρους λόγους, έναν πολύ σημαντικό λίθο στο οικοδόμημα ασφαλείας της περιοχής μας, αλλά και όλου του κόσμου. Από την ίδρυσή του και μέχρι σήμερα, οι εκκρεμείς διαφορές στον τόπο εκείνο, έχουν οδηγήσει σε σειρά πολέμων με πολλά θύματα, που έχουν αφήσει βαθειά σημάδια στους Παλαιστινίους και στους Ισραηλινούς. Αμφότεροι ζουν μια ανασφαλή καθημερινότητα, κακό σύμβουλο για σημαντικές αποφάσεις.
Το Ισραήλ είναι μια χώρα, όπου όλα, θετικά και αρνητικά, συνυπάρχουν σε εντονότατο βαθμό. Σε έναν ιδεατό και ευκταίο κόσμο, η χώρα αυτή θα μπορούσε να μοιρασθεί τα φώτα της με τους γείτονές της, συμβάλλοντας καθοριστικά στη βελτίωση των συνθηκών ζωής σε όλη την περιοχή, όπου το αυτονόητο δικαίωμα του Ισραήλ στη ύπαρξη και ειρηνική διαβίωση θα ήταν αναγνωρισμένο από όλους και κατοχυρωμένο. Επί πλέον, δεν πρέπει να παραβλέπεται το ότι πρόκειται για μια πραγματικά δημοκρατική κοινωνία. Μέσα από δημοκρατικές διαδικασίες, όμως, συχνά αναδεικνύεται και το αντίθετο των αξιών που η δημοκρατία πρεσβεύει. Η ιστορία της ανθρωπότητος βρίθει από τέτοια παραδείγματα και το εβραϊκό έθνος έχει υπάρξει το κατ’εξοχήν θύμα ενός από αυτά.
Οι Παλαιστίνιοι (τους οποίους, μάλιστα, κάποιες θεωρίες φέρουν ως καταγομένους από την Κρήτη), είναι κάτι σαν τους Εβραίους, στο πλαίσιο του αραβικού κόσμου. Κυρίως μετά από τη δημιουργία του εβραϊκού κράτους (14 Μαΐου 1948), βρίσκονται εγκατεσπαρμένοι σε όλα τα αραβικά κράτη (και όχι μόνο) και συχνά κατέχουν σημαντικές θέσεις, λόγω της υψηλής μόρφωσης και των ικανοτήτων τους.
Η Γάζα είναι μία λωρίδα κατά μήκος των ακτών της Μεσογείου, συνολικής έκτασης 363 τετραγωνικών χιλιομέτρων, με 2.200.000 κατοίκους. Πρόκειται για μια από τις πλέον πυκνοκατοικημένες περιοχές του κόσμου, με πυκνότητα πληθυσμού (2023) περίπου 6.000 ατόμων ανά τετρ. χλμ. (για να αντιληφθεί κανείς το μέγεθος αυτό, αρκεί να αναφερθεί ότι το αντίστοιχο μέγεθος για την Ελλάδα είναι 77 κάτοικοι ανά τετρ. χλμ.).
Tα ισραηλινά στρατεύματα εισέβαλαν στη Γάζα μετά από τον Πόλεμο των Έξη Ημερών (5-10/6/1967). Ακολούθησε μια ιστορία κατάστικτη από αιματηρά επεισόδια και το καλοκαίρι του 2005 το Ισραήλ αποχώρησε από τη Γάζα, διαλύοντας τους εποικισμούς που εν τω μεταξύ είχαν εγκατασταθεί εκεί και μετακινώντας τους εναπομείναντες ισραηλινούς εποίκους. Διατήρησε, όμως τον έλεγχο των συνόρων. Το σχέδιο «απαγκίστρωσης» ήταν ιδέα του τότε Πρωθυπουργού Αριέλ Σαρόν (ή του γιού του Γκιλάντ). Τον Σεπτέμβριο 2005 η απαγκίστρωση συμπληρώθηκε και το Ισραήλ παρέδωσε τη Γάζα στην Παλαιστινιακή Αρχή. Στη συνέχεια, μετά από ελεύθερες δημοκρατικές εκλογές τον Ιανουάριο 2006, η Χαμάς κατέλαβε την εξουσία στην Παλαιστινιακή Αρχή και τούτο υπήρξε η απαρχή μιας σοβαρής και συνεχούς επιδείνωσης της κατάστασης για τους κατοίκους της Γάζας. Αυτή κορυφώθηκε με τα όσα ακολούθησαν τη βάρβαρη, τρομοκρατική επίθεση των ταξιαρχιών Αλ Κασάμ (ενόπλου βραχίονα της Χαμάς) στο Νότιο Ισραήλ, με αποτέλεσμα τον θάνατο τουλάχιστον 1200 ατόμων και τη σύλληψη 251 ομήρων. Το Ισραήλ κήρυξε τον πλήρη αποκλεισμό της Λωρίδας και ακολούθησαν τα τραγικά γεγονότα που αποτελούν έκτοτε την καθημερινότητα των ειδήσεων.
Όταν το έγκλημα βαπτίζεται ανδραγαθία
Όλα τα ανοσιουργήματα στην ανθρώπινη ιστορία πηγάζουν από την ιδέα ότι υπάρχουν ανώτεροι και κατώτεροι άνθρωποι. Επομένως ο ανώτερος θεωρεί ότι μπορεί να κάνει ατιμωρητί όποιο κακό επιθυμεί στον κατώτερο, διότι, απλά, δεν τον θεωρεί ως άνθρωπο. Το έγκλημα, μάλιστα, βαπτίζεται ανδραγαθία, στρεβλώνοντας θεμελιώδεις ανθρώπινες αξίες. Η ίδια θεώρηση προς «κατωτέρους» επιτρέπει μετακινήσεις τους, σαν να ήταν έπιπλα, που όμως δεν είναι, αλλά άνθρωποι, απόλυτη κορυφή του αξιακού μας συστήματος. Τα έπιπλα δεν έχουν μνήμη, αλλά οι λαοί έχουν και συνήθως είναι ανεξίτηλη. Δεν συγχωρείται άγνοια της ιστορίας στους κυβερνώντες, ιδίως σε χώρες των οποίων οι λαοί έχουν ιστορία εκτεινόμενη σε αρκετές χιλιετίες και έχουν συνδιαμορφώσει το πρόσωπο της ανθρωπότητας. Δεν συγχωρείται, επίσης, η παγκόσμια συνειδησιακή ραστώνη σήμερα, απέναντι σε αυτά που συμβαίνουν στη Γάζα, και όχι μόνο.
Πολλές ενέργειες είναι αντιληπτές (όχι όμως και αποδεκτές), στο πλαίσιο της ανάγκης του Ισραήλ για άμυνα και επιβίωση, η οποία ούτως ή άλλως συσπειρώνει τον λαό της χώρας αυτής. Ουδείς, όμως, σοβαρός και εχέφρων άνθρωπος θα μπορούσε να υποστηρίξει την παρούσα κλιμάκωση των ενεργειών της ισραηλινής κυβέρνησης, η οποία πλέον καταλήγει σε πράξεις απίστευτης σκληρότητας, με την καταδίκη ενός ολόκληρου λαού σε εξαθλίωση και εν τέλει σε εξόντωση μέσω της εσχάτης ασιτίας. Οι ενέργειες αυτές καταδικάζονται από ολοένα και μεγαλύτερο αριθμό ατόμων και κρατών, καθώς και εξεχόντων πολιτών της -επαναλαμβάνω- δημοκρατικής ισραηλινής κοινωνίας και εβραϊκής διασποράς.
Αποφεύγω πάντοτε να συγχέω την ηγεσία με τον λαό μιας χώρας, διότι κάτι τέτοιο οδηγεί σε αχρείαστες και επικίνδυνες ακρότητες. Πόθος της κυβέρνησης Νετανιάχου, όπως τούτο διαφαίνεται μέσω των ενεργειών της, είναι η με όλους τους τρόπους εκκένωση της Γάζας από τον παλαιστινιακό πληθυσμό της, καθιστώντας αδύνατη τη διαβίωσή του εκεί. Αφήνω στους ειδικούς περί το Διεθνές Δίκαιο τον χαρακτηρισμό παρομοίων επιδιώξεων και ενεργειών.
Τα παιδιά της Γάζας
Αυτό όμως που είναι αδύνατον να αφήσει ασυγκίνητο έναν άνθρωπο είναι η ανάλγητη και απάνθρωπη μεταχείριση των παιδιών της Γάζας. Στέρηση νοσοκομειακής περίθαλψης, ασιτία. Πολλές δικαιολογίες έχουν προβληθεί κατά κόρον, όπως ότι η Χαμάς παίρνει τα τρόφιμα και δεν τα αποδίδει στον πληθυσμό που λιμοκτονεί. Αλήθεια, πόσοι έχουν σκεφθεί σοβαρά πόσο κακό οι ενέργειες αυτές κάνουν στο ίδιο το Ισραήλ, σε βάθος χρόνου;
Έχω ζήσει στην περιοχή, μεταξύ 2005-2008. Έχω μεταβεί στη Γάζα και στη Δυτικής Όχθη. H ανεξίτηλη ανάμνηση που διατηρώ από τις επισκέψεις εκείνες είναι τα παιδιά. Τα παιδιά της Γάζας, της Χεβρώνας, του προσφυγικού καταυλισμού Μπαλάτα στη Νάμπλους, της Τζενίν…..σμάρια από παιδάκια που έτρεχαν προς εμένα χαμογελαστά, όχι για να ζητιανέψουν, αλλά για να μου μιλήσουν. “How are you, good morning” και χαμόγελα, γέλια και παιγνίδα. Όμορφα παιδάκια, χαρούμενα, ευτυχισμένα, σε απόλυτη αντίθεση με την περιρρέουσα δυστυχία, παιδάκια που ονειρεύονταν ένα καλύτερο αύριο, παιδάκια στα οποία ανήκει το μέλλον.
Όμως, τα παιδάκια της Γάζας ήταν κάτι ξεχωριστό. Παίζοντας μέσα σε ερείπια και στη δυσωδία των ανοικτών αποχετεύσεων, μέσα σε μια απερίγραπτη δυστυχία, μου χαμογελούσαν, με εκείνο το καθαρό και αθώο βλέμμα των παιδιών, όλων των παιδιών του κόσμου. Κάθε φορά με εξόργιζε η αδυναμία μου να κάνω κάτι καλύτερο για αυτά. Κάθε φορά, επιστρέφοντας στο σπίτι, μου ήταν αδύνατον να αντικρύσω κατάματα τα δικά μου παιδιά. Κάθε φορά φεύγοντας, τα βλέμματα αυτά έμεναν επάνω μου, μέσα μου, όπου υπάρχουν ακόμη. Με συγκλόνισε, επίσης, το βλέμμα της μάνας της Γάζας, που κρατούσε στην αγκαλιά της το αποστεωμένο παιδί της. Στο βλέμμα εκείνο, της μάνας που θα μπορούσε να είναι κάθε μάνα, υπήρχε απόγνωση, πόνος και ικεσία……Υπήρχαν όλα αυτά που μας λένε ότι είναι αδύνατον να παραμένουμε αδιάφοροι.
Πρέπει να αναληφθούν πραγματικές πρωτοβουλίες για να σταματήσει αμέσως το δράμα των παιδιών της Γάζας. Για τις οποίες απαιτούνται πραγματικοί ηγέτες.
