Είτε ως «το μη χείρον βέλτιστο», είτε ως ασύμμετρος συμβιβασμός, η εμπορική συμφωνία της Σκωτίας δεν βρίσκει την Ευρώπη στην πλευρά των κερδισμένων.
Σε ένα deal όπου η Ευρωπαϊκή Ένωση αποδέχεται δασμούς 15% στις εξαγωγές της και συναινεί να μειώσει κάτω από το 1% τον μέσο δασμό στα εισαγόμενα αμερικανικά αγαθά όταν τεθεί η συμφωνία σε ισχύ, δύσκολα εντοπίζει κανείς κέρδη και οφέλη.
Ακόμη πιο δύσκολα προκύπτει όφελος από τη δέσμευση της Κομισιόν για αγορές αμερικανικών ενεργειακών προϊόντων αξίας 750 δισ. δολαρίων και επενδύσεις στις ΗΠΑ άνω των 600 δισ. δολαρίων. Ανεξαρτήτως του εάν αυτή η δέσμευση μπορεί να τηρηθεί -καθότι τα επενδυτικά και ενεργειακά συμβόλαια τα αποφασίζουν και τα υπογράφουν οι επιχειρήσεις και όχι οι επίτροποι-, μόνον σε δύο δρόμους μπορεί να οδηγήσει την Ευρώπη: σε αποβιομηχάνιση και σε ανατροπή της πολιτικής της πράσινης μετάβασης. Παραπλεύρως, απλώς θα αντικαταστήσει τη ρωσική εξάρτηση με την αμερικανική εξάρτηση σε ό,τι αφορά τις ευρωπαϊκές ενεργειακές προμήθειες.
Σύμφωνα με το Politico, ακόμη κι εάν θεωρηθεί ρεαλιστική, η υπόσχεση Φον ντερ Λάιεν για ενεργειακές αγορές 750 δισ. δολαρίων σημαίνει πως η Ε.Ε. θα πρέπει να τριπλασιάσει τις εισαγωγές LNG και πετρελαίου από τις ΗΠΑ σε σχέση με τα περσινά επίπεδα. Σημαίνει επίσης ότι οι ΗΠΑ θα πρέπει να πολλαπλασιάσουν την παραγωγή τους και να στρέψουν το σύνολο των ενεργειακών εξαγωγών τους -που το 2024 έφθασαν στα 330 δισ. δολάρια- προς την Ευρώπη.
Μάλλον με βάση και αυτά τα δεδομένα οι αγορές δεν έδειξαν κανέναν ενθουσιασμό για τη συμφωνία. Το ευρώ έκανε τη Δευτέρα βουτιά 1%, σημειώνοντας τη μεγαλύτερη πτώση των τελευταίων δύο μηνών έναντι του δολαρίου, ενώ οι Γερμανοί βιομήχανοι προειδοποίησαν για μη ισορροπημένο συμβιβασμό με υψηλό τίμημα για τις ευρωπαϊκές επιχειρήσεις.
Πέραν από τις επιχειρήσεις και την οικονομία, όμως, στους χαμένους είναι και το ίδιο το πολιτικό βάρος και παγκόσμιο κύρος της Ευρώπης. Διότι η Ευρώπη δεν έχασε στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, είχε ήδη χάσει από τα αποδυτήρια. Ποτέ δεν έδειξε ότι είναι έτοιμη για αναμέτρηση με τον Τραμπ, έδειχνε εξαρχής ότι ήθελε τον συμβιβασμό και τη μικρότερη δυνατή ήττα. Όχι μόνον γιατί δεν είναι Κίνα και δεν είχε τα όπλα και το εκτόπισμα μιας οικονομικής υπερδύναμης, αλλά και γιατί (για μια ακόμη φορά) δεν είχε σχέδιο και ηγεσία.
