Με την υπογραφή της εμπορικής συμφωνίας με την Ε.Ε., ο Ντόναλντ Τραμπ μπορεί να καυχιέται πως επέβαλε την πολιτική του στους εμπορικούς εταίρους και ανταγωνιστές των ΗΠΑ. Ερωτηματικό, ωστόσο, παραμένει το αν πέτυχε τους αρχικούς στόχους του, καθώς έκανε και ο ίδιος συμβιβασμούς, μειώνοντας τις αρχικές εξαγγελίες υψηλών δασμών, με αντάλλαγμα υποσχέσεις των εταίρων για επενδύσεις και αυξημένες αγορές αμερικανικών προϊόντων.
Το τελικό αποτέλεσμα μάλλον δεν θα έχει καμιά σημασία για τον Αμερικανό πρόεδρο, που εδώ και αρκετό καιρό νιώθει ξανά πανίσχυρος, εσωτερικά και εξωτερικά. Αυτό που κυρίως τον ενδιέφερε ήταν να ξεκαθαρίσει προς άπαντες το ποιος είναι ο κυρίαρχος του παιχνιδιού. Και αυτό το κατάφερε. Αυτό είχαν ήδη προεξοφλήσει οι αγορές, οι οποίες, αφού ξεπέρασαν το αρχικό σοκ της «Ημέρας Απελευθέρωσης» του Απριλίου, επέστρεψαν και παραμένουν σε τροχιά-ρεκόρ.
Τα προβλήματα με την πολιτική Τραμπ πάντως μόλις άρχισαν. Αναλυτές εκτιμούν πως η παγκόσμια οικονομία θα υποστεί βαρύ πλήγμα (περίπου 2 τρισ. δολ. μέχρι το τέλος του 2027), καθώς οι επενδύσεις επιβραδύνονται, βάζοντας φρένο στην κατανάλωση, μειώνοντας τα περιθώρια κέρδους και τους ρυθμούς οικονομικής ανάπτυξης. Ο πρόεδρος των ΗΠΑ γνωρίζει όμως καλύτερα απ’ όλους πως η αμερικανική οικονομία διατηρεί τα πρωτεία στους διαφορετικούς οικονομικούς κύκλους και ελπίζει πως θα είναι η πρώτη που θα ανακάμψει. Μα θα αναρωτηθεί κανείς, αφού δεν μπορεί να επανεκλεγεί, γιατί τα κάνει όλα αυτά; Τι έχει να κερδίσει πέραν της υστεροφημίας του; Την απάντηση την δίνει η ίδια η Ιστορία. Η ισχύς κάθε αυτοκρατορίας πρέπει να γίνεται αισθητή, ειδικά σε περιόδους που κάποιοι μπορεί να την επιβουλεύονται.
Όσο για την Ευρώπη, και μόνο το ότι δεν απάντησε στη δήλωση Τραμπ πως συμφώνησε σε δασμούς 15% για να διορθώσει «άδικες» εμπορικές σχέσεις, αρκεί για να επιβεβαιώσει κανείς πως η γηραιά ήπειρος είναι πολιτικά «παράλυτη».
