Επέτειος της αποκατάστασης της δημοκρατίας χθες και απαρχής της περιόδου της Μεταπολίτευσης. Μιας περιόδου που έζησα ως νεαρός έφηβος, με τα πάθη, τη ριζοσπαστικοποίηση και την πολιτικοποίηση-κομματικοποίηση της εποχής.
Νεαρός έφηβος ανέπτυξα ένα χόμπι, τη συλλογή προκηρύξεων και φυλλαδίων που κυκλοφορούσαν άπλετα στους δρόμους της Αθήνας – στο πλούσιο σε υλικό αρχείο μου στηρίχτηκε το βιβλίο «Στης Μεταπολίτευσης τα Χρόνια» (ΤΟΠΟΣ, 2019).
Γιατί αυτή η αναφορά; Σε μία από τις δεκάδες προκηρύξεις εκείνης της εποχής, ανακοίνωση τροτσκιστικών οργανώσεων έγραφε για την ιρανική επανάσταση του 1979:
«Το ισλαμικό καθεστώς, για να περιφρουρηθεί και να ανασυντάξει τις δυνάμεις του, έχει εξαπολύσει μια εκτεταμένη επίθεση ενάντια στα δημοκρατικά δικαιώματα και τις κινητοποιήσεις των μαζών… Καθημερινά αγωνιστές και πρωτοπόροι εργάτες φυλακίζονται».
Εντρυφώντας, μάλιστα, στις εφημερίδες της εποχής, έπεσα πάνω σε δημοσίευμα της «Ελευθεροτυπίας» (9/5/1979), με τίτλο «Παράνομοι οι Πέρσες κομμουνιστές», που επισήμαινε: «Παράλληλα, άρχισαν να μπαίνουν ήδη στην παρανομία οι Πέρσες αριστεροί πολιτικοί μετά τις προχτεσινές αντικομμουνιστικές εκδηλώσεις των φανατικών μουσουλμάνων κατά την κηδεία του αγιατολλάχ Μοταχερί».
Τα θυμήθηκα όλα αυτά βλέποντας σήμερα τα περισσότερα κόμματα της αριστεράς να σιωπούν για την επί χρόνια καταπιεστική πολιτική του ιρανικού καθεστώτος, που -σύμφωνα, μάλιστα, με κάποια δημοσιεύματα- έγινε ακόμη πιο σκληρή μετά τον πρόσφατο πόλεμο των 12 ημερών με το Ισραήλ.
Ούτε λόγος φυσικά για τους υποστηριζόμενους από την Τεχεράνη Χαμάς, Χεζμπολάχ και Χούθι, που ενσαρκώνουν το νέο «στρατόπεδο αντίστασης» κατά του δυτικού ιμπεριαλισμού.
Δυστυχώς, οι λαοί της Μέσης Ανατολής παραμένουν εγκλωβισμένοι ανάμεσα σε μεσιανιστές και ακροδεξιούς εθνικιστές (βλέπε Νετανιάχου και σία) και ισλαμιστές (βλέπε Χαμάς, Συρία), που οδηγούν την περιοχή από αίμα σε αίμα και το όνειρο της συνύπαρξης σε ουτοπία για λίγους…
