Αυτό με τα ΑΤΜ και τις προμήθειες, μετά και τις ανακοινώσεις του Κυριάκου Πιερρακάκη, ευνοεί φουλ την εικόνα της κυβέρνησης και του υπουργού Εθνικής Οικονομίας και Οικονομικών, που έδειξε γρήγορα αντανακλαστικά, ενώ δεν ευνοεί καθόλου τον τραπεζικό ανταγωνισμό. Φιλολαϊκή η κίνηση κατά των «κακών» τραπεζών, που για ακόμη μια φορά, σε μια δύσκολη πολιτικά περίοδο για την κυβέρνηση, προσφέρουν διέξοδο.
Και οι κυβερνητικοί παράγοντες άρπαξαν την ευκαιρία στον αέρα, αν και μεσολάβησαν λίγες ημέρες απ’ όταν εμφανίσθηκαν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης οι πρώτες διαμαρτυρίες των πολιτών. Θα έλεγε κάποιος κακοπροαίρετος ότι η κυβέρνηση περίμενε μια ευκαιρία για να νομοθετήσει για δεύτερη φορά σχετικά με τις προμήθειες και βρήκε την ευκαιρία για να κάνει και σοσιαλισμό, θα λέγαμε με λίγη υπερβολή… Η πρώτη ήταν επί υπουργίας του Κωστή Χατζηδάκη στο ΥΠΕΘΟΟ, που έδειξε και τον τρόπο για να μπαίνουν οι τράπεζες στον ίσιο δρόμο…
Υπάρχει βέβαια και το ζήτημα του ανταγωνισμού μεταξύ των τραπεζικών ιδρυμάτων. Σήμερα, μια τράπεζα που έχει περισσότερα από 1.000 ΑΤΜ πληρώνει ένα ορισμένο κόστος, το οποίο είναι πολύ υψηλότερο από μια άλλη τράπεζα που έχει, φερ’ ειπείν, 200 ΑΤΜ. Και αυτό έχει μια λογική. Με τον νέο νόμο, μια τράπεζα που έχει αυτά τα 200 ΑΤΜ, θα βρεθεί αύριο το πρωί να έχει πρόσβαση σε περίπου 7.000 ΑΤΜ που λειτουργούν στην Ελλάδα… Με την ίδια λογική, θα μπορούσε μια τράπεζα να καταργήσει όλα τα δικά της ΑΤΜ και να προτρέπει τους πελάτες της να σηκώνουν χρήματα από τα ΑΤΜ των άλλων τραπεζών… Υποτίθεται ότι το κόστος λειτουργίας όλων αυτών στο νέο σκηνικό θα το επιμερίσουν μεταξύ τους οι τράπεζες, που κατά τα φαινόμενα πιάστηκαν στον ύπνο από την κυβερνητική πρωτοβουλία. Επίσης, εάν αύριο το πρωί έρθει στην Ελλάδα, για παράδειγμα, η Revolut και ανοίξει ένα κατάστημα με ένα ΑΤΜ και μπει στο διατραπεζικό σύστημα ΔΙΑΣ, στη συνέχεια, με το ένα κατάστημα, θα βρεθεί να έχει χιλιάδες ΑΤΜ στη διάθεσή της… Όχι και τόσο λογικό!
Καλά όλα αυτά για τον καταναλωτή, αλλά δεν παύουν να συνιστούν και ένα αβέβαιο περιβάλλον για τον τραπεζικό ανταγωνισμό. Και ο τελευταίος -εφόσον υπάρχει- είναι αυτός που θα προσφέρει φθηνές υπηρεσίες, που εν προκειμένω πάει να διασφαλίσει με παρέμβαση ο Κυριάκος Πιερρακάκης. Και τραπεζικός ανταγωνισμός σημαίνει σαφείς κανόνες για όλους και, κυρίως, πολλά υγιή πιστωτικά ιδρύματα που θα λειτουργούν προς όφελος της οικονομίας.
«Ποιος ανταγωνισμός τώρα…», θα πούνε κάποιοι, κουνώντας το κεφάλι… «Στην Ελλάδα ζούμε, όπου οι θεσμοί είναι αλά καρτ και κατά το δοκούν…». Αλλά δεν είναι έτσι και δεν πρέπει να είναι, αν θέλουμε να σταματήσει η φυγή των Ελληνόπαιδων στο εξωτερικό (που βλέπουν κι αυτά τα χάλια) και για να γίνει κάποτε η χώρα όπως οι άλλες δυτικές.
