Skip to main content

Οι συμψηφισμοί και οι «κρεμάλες»

(ΣΩΤΗΡΗΣ ΔΗΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΣ/EUROKINISSI)

Οι λόγοι που η κυβέρνηση επέλεξε την οδό της «μη αλήθειας» είναι προφανείς

Στρίβειν διά της εξεταστικής ή στρίβειν διά της παραγραφής…

Όποια από τις δύο εκδοχές κι αν ισχύει, στο σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ η κυβέρνηση, αντί της κάθαρσης, επέλεξε τον συμψηφισμό. Και, για μια ακόμη φορά, υπέδειξε ως την ασφαλέστερη πολιτική οδό για μακροημέρευση στην εξουσία την ατιμωρησία.

Προανακριτική επιτροπή δεν θα υπάρξει, κι ας περιλαμβάνει η δικογραφία της Ευρωπαϊκής Εισαγγελίας τον μισό ποινικό κώδικα, συμπεριλαμβανομένης της πιθανής δράσης «εγκληματικής οργάνωσης».

Ο Μάκης Βορίδης και ο Λευτέρης Αυγενάκης δεν θα λογοδοτήσουν ποτέ (;) και σε κανέναν, κι ας αναφέρεται ρητά το πόρισμα της Ευρωπαϊκής Εισαγγελίας σε «πιθανή εμπλοκή δύο πρώην υπουργών στην υποβοήθηση και υποκίνηση της υπεξαίρεσης κονδυλίων της Ε.Ε.».

Αντί αυτών, θα συγκροτηθεί μια εξεταστική επιτροπή που θα ερευνήσει τα έργα και τις ημέρες του Οργανισμού από το 1998 μέχρι σήμερα. Από συστάσεως του ΟΠΕΚΕΠΕ, από καταβολής «διαχρονικών παθογενειών», και από συστάσεως ελληνικού κράτους ενδεχομένως. Σε δουλειά και σε συζήτηση να βρισκόμαστε, δηλαδή, μέχρι να εμπεδωθεί πλήρως στην κοινωνία το «όλοι ίδιοι είναι». Και μέχρι να χαθεί και το τελευταίο ίχνος ευθύνης και αλήθειας. Όπως ακριβώς το έλεγε, άλλωστε, και ο ίδιος ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Παύλος Μαρινάκης (στην τραγωδία των Τεμπών): «Οι εξεταστικές επιτροπές δεν παράγουν ποτέ αποτέλεσμα και δεν οδηγούν στην αλήθεια».

Οι λόγοι που η κυβέρνηση επέλεξε την οδό της «μη αλήθειας» είναι προφανείς: Δεν θέλησε να χρεωθεί την παραπομπή δύο ακόμη υπουργών της στον «φυσικό δικαστή» έστω και για πλημμέλημα, δεν άντεξε τον εκβιασμό Βορίδη και δεν είχε περιθώρια να ρισκάρει πιθανές διαρροές στην Κοινοβουλευτική Ομάδα της Ν.Δ. σε ενδεχόμενη ψηφοφορία για προανακριτική επιτροπή.

Ενδεχομένως, όμως, τα ρίσκα που εν τέλει πήρε να αποδειχθούν πολύ μεγαλύτερα.

Το πρώτο, και διόλου απίθανο, είναι να προκύψουν νέα στοιχεία, καθότι η έρευνα της Ευρωπαϊκής Εισαγγελίας παραμένει ανοιχτή, και να βρεθεί αντιμέτωπη με νέο αίτημα για προανακριτική επιτροπή.

Το δεύτερο, και πολύ μεγαλύτερο, είναι να πέσει η ίδια (μαζί και με το υπόλοιπο πολιτικό σύστημα) στον λάκκο της αντι-πολιτικής που συστηματικά ανοίγει. Το «όλοι ίδιοι είναι» είναι ύπουλο. Η εμπέδωση της διαφθοράς ως κανονικότητας πρώτα γεννά κοινωνική κόπωση, μετά όμως γεννά οργή. Και τότε, δεν αργούν να φανούν εκείνοι που ζητούν «κρεμάλες» για όλους. Αδιακρίτως και άνευ δημοκρατικών όρων και ορίων…