Ότι δεν μαθαίνουμε από τα λάθη μας ως χώρα, είναι βέβαιο. Κι αυτό αφορά τόσο το πολιτικό προσωπικό όσο και τον «σοφό» λαό. Όλα τα μείζονα ζητήματα καταλήγουν να γίνονται αντικείμενα εμφύλιας διαμάχης, όπου οι μεν κατηγορούν τους δε, σαν να μην υπάρχει αύριο, σαν μην είναι όλοι οι Έλληνες το ίδιο Έλληνες.
Τα Τέμπη (με όλα τα συμπαρομαρτούντα) κατέληξαν, εκτός των άλλων, σε μια κατηγορία για εθνική προδοσία, που καταδεικνύει και την ελαφρότητα με την οποία λέγονται βαριές λέξεις. Αντί η επικέντρωση να γίνει στις ευθύνες εκείνων που τις έχουν, σε συνδυασμό με το τι πρέπει να γίνει ώστε να έχουμε πραγματικά ασφαλή τρένα, η συζήτηση χάθηκε στον πόλεμο μεταξύ πολιτικών δυνάμεων (με τους ιδιοτελείς σκοπούς όλων, μη εξαιρουμένου κανενός), κάτι που μεταφέρθηκε στην κοινωνία, η οποία διχάστηκε ανάμεσα σε αυτούς που υποστηρίζουν -υποτίθεται- το «έγκλημα» και είναι -υποτίθεται- οι ψηφοφόροι της κυβέρνησης, και στους άλλους που είναι εναντίον της με επιχειρήματα από το γνωστό οπλοστάσιο, που τους θέλει όλους συλλήβδην ενόχους… ήτοι κανέναν στην τελική!
Πριν από 51 χρόνια χάθηκε η μισή Κύπρος. Και μπορεί οι μνήμες από το γεγονός να εξασθένησαν, αλλά η ουσία παραμένει η ίδια. Οι Τούρκοι πάτησαν πόδι με τον Αττίλα, εκμεταλλευόμενοι ακριβώς το διχαστικό κλίμα ανάμεσα στους «πατριώτες» εκείνης της εποχής και τους άλλους που δεν ήταν και τόσο πατριώτες… Και κάθε χρόνο τέτοιες μέρες τα κοινωνικά δίκτυα γεμίζουν από αναφορές στο γεγονός, οι οποίες περιέχουν συγκρούσεις απόψεων που εκφεύγουν της λογικής αντιπαράθεσης και συνιστούν μια θεωρητική «αλληλοεξόντωση», ο εικονικός χαρακτήρας της οποίας δεν περιορίζει ούτε την εξαλλοσύνη της ούτε τη βιαιότητά της. Και πάντα βρίσκονται πολιτικοί που στοιχίζονται πότε με τη μία και πότε με την άλλη πλευρά, τα επιχειρήματα της οποίας υιοθετούν, διαιωνίζοντας τη διαμάχη για ένα εθνικό θέμα στην ελληνική κοινωνία.
Το σύνδρομο του εμφυλίου πολέμου, ο οποίος έληξε τον Αύγουστο του 1949 (και χώρισε τους Έλληνες σε αριστερούς και δεξιούς), κατατρύχει ακόμα τη χώρα, σε νέες, σύγχρονες εκδοχές. Ο φανατισμός είναι η καύσιμη ύλη και συντηρείται, κυρίως, από τις πολιτικές δυνάμεις, που νιώθοντας ότι δεν έχουν λύσεις για τα προβλήματα, επιλέγουν τον διχασμό, ο οποίος δεν απαιτεί λογικές διεργασίας, παρά κραυγές στο όνομα υποτιθέμενων καλών προθέσεων. Κάποτε θα πρέπει να χαραχθεί μια γραμμή για όλα αυτά τα θέματα, ώστε να πάμε παρακάτω από κοινή αφετηρία όλοι μαζί και όχι διχασμένοι. Ίσως αυτό να είναι κάτι παραπάνω από δύσκολο, γιατί πώς θα μπορούσε κάποιος πολιτικός ή κόμμα να αναλάβει μια τέτοια πρωτοβουλία, όταν ξέρει ότι ο διχασμός του κόσμου για το οποιοδήποτε θέμα κόβει περισσότερα εισιτήρια. Είναι και αναγκαίο, όμως, για να σταθεί η χώρα στα πόδια της και να σταματήσουν οι μισοί να υποψιάζονται τους άλλους μισούς για προδότες, φασίστες και τα παρόμοια που απευθύνονται με κάθε ευκαιρία.
