Είναι η ψηφιακή καμπάνα του σήμερα
Είναι ο ήχος που δεν χτυπά σε πέτρινα, χυτά καμπαναριά σαν άλλοτε από το τρεμάμενο χέρι του νεωκόρου, αλλά δονεί εξίσου εκκωφαντικά στις σκέψεις και τις ζωές μας. Όταν το μήνυμα εισβάλλει μεταξύ χιουμοριστικών reels και μεσοκαλόκαιρων αναρτήσεων, η καρδιά σφίγγεται, το βλέμμα ψάχνει τον ορίζοντα, η ανάσα κόβεται, αόρατα ραγίσματα συντελούνται. «Προσοχή», λέει. «Κίνδυνος κατακόκκινος».
Και αν μέσα σε αυτή την προειδοποίηση υπάρχει η υπόσχεση πως δεν είμαστε μόνοι, πίσω από την εγγύηση σιγοκρύβεται μια σκιά που ίσως λίγο χαιρέκακα υπενθυμίζει: Η καμπάνα του χωριού δεν ήχησε ποτέ για χαρές. Υπήρξε ανέκαθεν η κραυγή της συμφοράς: φωτιά, πλημμύρα, πόλεμος, θάνατος. Οι χωρικοί ξεχύνονταν έντρομοι με την ένδυση της αποκοιμιάς φορτωμένοι τρόμο, πρόσωπα παραμορφωμένα από την ανησυχία, χέρια σε στάση συγκεχυμένη, να παλαντζάρουν αναποφάσιστα μεταξύ άμυνας και επίθεσης, κορμιά σε εγρήγορση. Δεν έχουν αλλάξει από τότε πολλά.
Το 112 είναι η δική μας καμπάνα, ψηφιακή μεν αλλά εξίσου αμείλικτη. Όταν το τηλέφωνο δονείται, η ραστώνη του μεσημεριού διαλύεται σαν καπνός. Η δροσιά του απογεύματος γίνεται βάρος. Ο μακάριος ύπνος της νύχτας μετατρέπεται σε εκβιαστικό ξύπνημα. Δεν είναι πρόσκληση σε γιορτή, αλλά σάλμπισμα σε μάχη με όπλο την αντοχή.
Και αυτή η κλήση δεν είναι αθώα. Η ξαφνική ειδοποίηση πυροδοτεί μια βιολογική καταιγίδα. Η αδρεναλίνη φουντώνει και εκτοξεύεται, ο καρδιακός ρυθμός καλπάζει άλογο μαινόμενο, η κορτιζόλη, αόρατος στρατιώτης του στρες, του παραδίδει τα σκήπτρα σε ένα μακάβριο αλισβερίσι. Και η επαναλαμβανόμενη ένταση αφήνει ίχνη με μέλλον λαμπρό: στον ύπνο που θρυμματίζεται, στην ηρεμία που σπάει, στην ψυχή που βαραίνει.
Δεν φταίει το 112, βέβαια. Φταίνε οι καιροί που δεν μας αφήνουν να ξαποστάσουμε. Οι κρίσεις/καμώματά μας που έρχονται σαν κύματα πείσμονα επιβάλλοντας επαγρύπνηση στο αδιάκοπο κάλεσμα του φόβου.
Το 112 είναι ο καθρέφτης μιας εποχής, ο αγγελιοφόρος από Σοφόκλεια τραγωδία κακών μαντάτων, αλλά και το χέρι που μας τραβά από το χείλος του γκρεμού. Είναι ο ήχος που σώζει και μαζί μάς υπενθυμίζει ότι η γαλήνη έχει γίνει είδος πολυτελείας.
