Δεν διάλεξα να είμαι ήρωας!
Αγαπητέ μου φίλε,
Είναι Ιούλιος, μεσημέρι, και ο ήλιος καίει σαν λιωμένο μέταλλο πάνω απ΄το κατεστραμμένο τοπίο. Είμαι ένας ίσκιος χωρίς όνομα. Είμαι ένας στρατιώτης παγιδευμένος στη φωτιά του πολέμου.
Ίσως είμαι ο Mykhailo στην Ουκρανία, κουλουριασμένος σε μια λασπωμένη τάφρο στο Μπαχμούτ, και οι σφαίρες σφυρίζουν. Κραυγές χαμένων ψυχών.
Ίσως ο Mohammed στη Γάζα. Τα drones βρυχώνται σαν εφιάλτες και το αίμα ποτίζει το χώμα κάτω από τα πόδια μου. Ή πάλι, μπορεί να είμαι ο Abdo και να βρίσκομαι στο Σουδάν. Η σκόνη μού πνίγει την ανάσα και η καρδιά μου σπαράζει ουρλιάζοντας: Δεν διάλεξα να είμαι ήρωας!
Είμαστε συνομήλικοι, φίλε, μα η ψυχή μου γερνάει με κάθε έκρηξη. Το τουφέκι στα χέρια μου βαραίνει σαν κατάρα, και ο θάνατος χορεύει δίπλα μου τον πιο σαρκαστικό χορό. Η φωνή μου σπάει: Γιατί σφαίρες αντί για αστέρια; Γιατί ο ήχος του χάους αντί για γέλια απομεσήμερα;
Θέλω να περπατήσω σε δρόμους ασφαλείς, να κλείσω τα μάτια και να δω εικόνες ξέγνοιαστου θέρους. Θέλω να νιώσω τη θάλασσα να γυαλίζει κάτω από τον ήλιο, να βουτήξω στα κύματα μέχρι να πονέσουν τα χέρια μου, να πιω κρασί σε μια πλατεία χρωματιστή, να ερωτευτώ με την αφέλεια της νιότης και η καρδιά μου να χτυπά από λαχτάρα, όχι από τρόμο.
Θέλω έναν Ιούλιο γιορτή.
Είμαστε χιλιάδες. Φαντάσματα, με τον οπλισμό στο χέρι όσο ο κόσμος λιάζεται αμέριμνος, λουσμένος την λήθη του καλοκαιριού.
Η μυρωδιά του πολέμου κολλάει πάνω μου σαν τιμωρία.
Δεν είμαι ήρωας. Είμαι ένα συνομήλικος σου με το όνειρο οι νύχτες του να μην τελειώνουν με σειρήνες.
Ένας στρατιώτης, Ιούλιος 2025
