Είναι κανονικότητα, πλέον, η Ευρωπαϊκή Ένωση να μας εκπλήσσει κάθε φορά δυσάρεστα. Λες και δεν είχαν τι άλλο να κάνουν οι ηγέτες της Ε.Ε., διοργάνωσαν χθες τη Διάσκεψη της Ρώμης με θέμα την Ανάκαμψη και την Ανασυγκρότηση της Ουκρανίας.
Καλή η πρωτοβουλία, αλλά εξαιρετικά πρώιμη. Ένα σχέδιο για την ανασυγκρότηση μιας χώρας που έχει υποστεί ζημιές από πόλεμο σχεδιάζεται και υλοποιείται αφού γίνει κατάπαυση του πυρός.
Σχέδια ανασυγκρότησης προκαταβολικά, καθώς οι μάχες μαίνονται, είναι άνευ αντικειμένου, διότι δεν μπορεί να γίνει καμία αξιόπιστη εκτίμηση για την έκταση και το κόστος της ανοικοδόμησης.
Πρώτα τελειώνει ο πόλεμος, ώστε να γνωρίζεις την έκταση των ζημιών, και μετά προσδιορίζεις το κόστος.
Στο πλαίσιο αυτό, εκείνο που προέχει είναι η κατάπαυση του πυρός και η λήξη του πολέμου Ρωσίας – Ουκρανίας, που πέραν των υποδομών -οι οποίες ξαναγίνονται- αφαιρεί και καταστρέφει ζωές, κυρίως νέων ανθρώπων, οι οποίες δεν ξαναγίνονται με κανένα σχέδιο ανασυγκρότησης.
Στον τομέα αυτόν η Ευρώπη αποδεικνύεται ξανά λίγη. Αντί να λάβει μια ειρηνευτική πρωτοβουλία, επιλέγει να συντηρεί τη συνέχιση ενός πολέμου και παράλληλα κάνει σχέδια ανοικοδόμησης της Ουκρανίας.
Όσο όμως ο πόλεμος παραμένει, μπορεί να κλιμακωθεί επικίνδυνα και να χρειαστούν κι άλλες «ανασυγκροτήσεις», μια παράμετρο που δείχνουν να αγνοούν οι «ηγέτες» της Ε.Ε.
Αναφορικά δε με το κόστος ανοικοδόμησης της Ουκρανίας, χθες στη Ρώμη ακούστηκαν διάφορα νούμερα. Η Τζόρτζια Μελόνι εξέφρασε την αισιοδοξία ότι θα εξευρεθούν πάνω από 10 δισ. ευρώ για τη στήριξη του Κιέβου (που φυσικά δεν φτάνουν), αλλά τελικά βρέθηκαν μόλις 2,3 δισ.
Ο Ζελένσκι θέλει ένα νέο σχέδιο Μάρσαλ, το οποίο δεν θέλει κανείς άλλος. Ο Ουκρανός πρωθυπουργός εκτίμησε ότι το τελικό κόστος θα κυμανθεί στο 1 τρισ. ευρώ, ενώ διεθνείς τραπεζικοί όμιλοι εκτιμούν ότι αφετηρία είναι τα 500 δισ. δολάρια.
Ένα ερώτημα αποφεύχθηκε να απαντηθεί στη διάσκεψη της Ρώμης. Ποιος θα πληρώσει αυτόν τον λογαριασμό;
