Όταν τα γεγονότα μάς διαψεύδουν, οι εκτιμήσεις που έχουμε κάνει το πιθανότερο είναι ότι είτε χρήζουν αναθεώρησης είτε πάνε στο καλάθι των αχρήστων.
Αν και ο Θάνος Πλεύρης έπαψε να χρησιμοποιεί (στο εσωτερικό) τη γλώσσα που επέβαλε η πολιτική ορθότητα στο Μεταναστευτικό, με τα επίθετα «παράνομοι» ή «παράτυποι» μετανάστες, και τους αποκαλεί σκέτο «λαθρομετανάστες», εν τούτοις το πρόβλημα διογκώνεται. Και οι φρεγάτες που ήταν μια κάποια λύση, όχι για να σταματήσουν τις ροές, αλλά να μεταφέρουν ένα μήνυμα αποφασιστικότητας στους Λίβυους καπεταναίους, προφανώς δεν πέτυχαν να τους συγκινήσουν.
Χωρίς κανόνες εμπλοκής (και αν υπάρχουν, τι είδους μπορεί να είναι;) τα πολεμικά πλοία τι θα μπορούσαν να κάνουν; Ακόμα και αποτροπή να θέλουν να κάνουν, πώς θα την κάνουν απέναντι σε βάρκες φορτωμένες με κόσμο που έχουν τον κίνδυνο να βυθιστούν ανά πάσα στιγμή; Αν όντως οι φρεγάτες μπορούσαν να ασκήσουν αποτροπή όπως κάνουν στο Ανατολικό Αιγαίο, τότε δεν θα βλέπαμε σκάφη του Λιμενικού να μεταφέρουν κατάφορτα λαθρομετανάστες στις κρητικές ακτές! Εν πάση περιπτώσει, η ιστορία αυτή είναι πολύ μπερδεμένη, με τις ΜΚΟ να έχουν συνδεθεί με πολλά συμφέροντα και να είναι χωμένες βαθιά στο παιγνίδι. Οι ΜΚΟ στην Ευρώπη είναι είδος υπό προστασία, ενώ, απορροφούν μεγάλα κονδύλια, για να δημιουργούν προβλήματα στις χώρες της Μεσογείου.
Έχοντας την εμπειρία του παρελθόντος από τον Έβρο, ξέρουμε, στην πράξη, ότι αν δεν ενδιαφερθούμε εμείς να αντιμετωπίσουμε το θέμα, δεν θα το κάνει κανείς στην Ε.Ε. Τα νότια ευρωπαϊκά κράτη τα θεωρούν αναλώσιμα για τη δική τους ασφάλεια. Δηλαδή την ασφάλεια της Γερμανίας, της Αυστρίας και της Μπενελούξ. Αυτοί να είναι ασφαλείς και πέρα βρέχει. Οι φύλαρχοι που διοικούν τη Λιβύη (είτε δυτική είτε ανατολική) κάνουν συμφωνίες που τους αποδίδουν κέρδη, γράφουν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους το διεθνές δίκαιο και βέβαια συνεργάζονται με την Τουρκία, που παίζει με όλους.
Η Ελλάς έντιμη και θεσμική συζητάει, εκθέτει τις απόψεις της, αντλεί επιχειρήματα από το διεθνές δίκαιο και ποτέ δεν παρουσιάζει μαξιμαλιστικές θέσεις. Κι όπως απέδειξε το πρόσφατο ταξίδι του ΥΠΕΞ Γιώργου Γεραπετρίτη στην Ανατολική Λιβύη, η χώρα συμπεριφέρεται ευρωπαϊκά με αστική ευγένεια, που οι συνομιλητές της εκεί θεωρούν αδυναμία, όπως φάνηκε και από τη συμπεριφορά τους στην αντιπροσωπεία της Ε.Ε., που συμμετείχε και ο Θάνος Πλεύρης.
Ο παρ΄ολίγον φίλος μας, ηγέτης της ανατολικής Λιβύης Χαλίφα Χαφτάρ, εκτός του ότι γελάει όταν ακούει για διεθνές δίκαιο, στέκεται απέναντι στην Ελλάδα, καθώς νιώθει ότι μπορεί να το κάνει ελπίζοντας κάτι να κερδίσει. Αν ένιωθε ότι δεν μπορεί να το κάνει, δεν θα το έκανε. Αν, για παράδειγμα, στη θέση της Ελλάδας ήταν το Ισραήλ, τότε δεν θα το έκανε. Αλλά και αν το έκανε για να δει την αντίδραση, είναι βέβαιο ότι δεν θα το επιχειρούσε ποτέ ξανά και το πρόβλημα θα τελείωνε εκεί.
