Ήταν Αύγουστος του 2010, εμείς είχαμε άλλο πόνο, μνημονιακό, μα κινούνταν πολύ το Μεταναστευτικό. Από τη Λιβύη του Καντάφι, που περίπου ένα χρόνο μετά, βιαίως εχάθη.
Ο «τρελός σκύλος της Μέσης Ανατολής», όπως τον είχε αποκαλέσει κάποτε ο Ρόναλντ Ρίγκαν, σε επίσκεψή του στην Ιταλία, έκανε μια προσφορά στα ευρωπαϊκά βιολιά. Είπε ορθά κοφτά ότι μόνο αυτό που κινεί τον κόσμο θα ακινητοποιήσει τη μετανάστευση στο θαλάσσιο δρόμο.
Τουλάχιστον πέντε δισεκατομμύρια ευρώ το χρόνο ζήτησε από την Ε.Ε. Πριν από την Τουρκία και τη συμφωνία του 2016.
Το συμφέρον της Ευρώπης είναι να εκπληρώσει την αξίωση της Λιβύης, ειδεμή «αύριο, με την επέλαση εκατομμυρίων μεταναστών, μπορεί να μετατραπεί σε Αφρική», τόνισε ο μποτοξαρισμένος συνταγματάρχης.
Η Λιβύη αποτελεί «την πύλη εισόδου της ανεπιθύμητης μετανάστευσης», η οποία «θα πρέπει να αναχαιτισθεί στα λιβυκά σύνορα. Αύριο, ίσως η Ευρώπη να μην είναι πλέον ευρωπαϊκή και μπορεί ακόμη να είναι μαύρη, διότι είναι εκατομμύρια οι Αφρικανοί που θέλουν να έλθουν.
Δεν γνωρίζουμε τι θα συμβεί, ποια θα είναι η αντίδραση των λευκών χριστιανών Ευρωπαίων απέναντι σε τούτη τη ροή πεινασμένων και ακαλλιέργητων Αφρικανών. Δεν γνωρίζουμε εάν η Ευρώπη παραμείνει μία προηγμένη και ενωμένη ήπειρος, ή εάν θα καταστραφεί όπως είχε γίνει και με τις επιδρομές των βαρβάρων».
Και ο Μπερλουσκόνι τι είπε; Είχε ήδη κάνει διμερή συμφωνία, χάρη στην οποία η Ιταλία κατόρθωσε «να αντιμετωπίσει με επιτυχία την είσοδο παράνομων μεταναστών».
Όντως, είχαν μειωθεί οι αφίξεις στη Λαμπεντούζα, όπως είχαν αυξηθεί και οι θάνατοι στις λιβυκές φυλακές και στα κέντρα κράτησης του Καντάφι, ώσπου…
Μπρος-πίσω η ίδια ιστορία. Ήταν τότε η Λιβύη, σήμερα η άλλη Λιβύη, αύριο όλη η Βόρεια Αφρική.
Μεσοπρόθεσμα, η Ευρώπη τα μόνα τείχη που μπορεί να χτίσει είναι από ευρώ. Αλλά κι αυτό δεν είναι λύση…
