Η Κική Δημουλά με το ποίημα «Γράψε λάθος» (Από τη συλλογή Χαίρε ποτέ, Στιγμή 1988) ανατρέπει τις ορθογραφικές συμβάσεις. Αντιστέκεται στους ψυχρούς κανόνες (Κατ’ επανάληψη λες, μ’ έπιασες να γράφω / συνδιάζω αντί συνδυάζω που σημαίνει / συν-δυο, βάζω το ένα δίπλα στο άλλο / τα δυο μαζί ενώνω – το ζω το αφήνουμε έξω / για μετά, αν πετύχει ο συνδυασμός.)
Ωραίες παρετυμολογίες, συνειδητές διαμαρτυρίες. «Απ’ τη σκοπιά του καθενός η ορθογραφία. / Πάρε παράδειγμα / τι κινητά που γράφεται το ψέμα: / όταν εσύ το εξακοντίζεις προς τον άλλον / σωστά το γράφεις μέσα σου, θαρραλέα. / Όμως όταν εσύ το δέχεσαι κατάστηθα τότε το γράφεις ψαίμα.»
Ψέμα ότι οι περισσότεροι, όταν μιλάμε πέφτουμε σε λάθη; Τα ίδια που αποτελούν χαριτωμένες ή μη, αδυναμίες για μας, όταν χαρακτηρίζουν πολιτικούς γίνονται σοβαρά ντεζαβαντάζ. «Τους παλαιούς πρέπει να ζωγραφίσω/ ή πρέπει τους πατέρας μας στον ύπνο τους ν’ αφήσω;»
Αφήνω τους δύο, που αναπαύονται και τα «μαργαριτάρια» τους χάνονται. Τα προφορικά ολισθήματα, των αγορεύσεων, των ομιλιών, των συνεντεύξεων, γιατί γραπτά τους ιδιόχειρα, ζυγισμένα ή πρόχειρα, δεν έχουμε δει πολλά, ώστε να βάλουμε γυαλιά και να κοκκινίσουμε τα ορθογραφικά.
Έγινε την Κυριακή, δύο αράδες στο χαρτί στη Μονή, πέντε λάθη στη σκηνή. Άραγε γι’ αυτό και «προσκηνητής»;
Ας μιλήσει ο καθηγητής και συντάκτης του Λεξικού της Ακαδημίας Αθηνών.
«Η ορθογραφία δεν είναι το σημαντικότερο πράγμα, όπως νομίζουμε. Η ορθογραφία είναι το εξωτερικό περίβλημα της γλώσσας. Η ουσία της γλώσσας είναι οι λέξεις και οι σημασίες».
Εντάξει, δεν είναι αμελητέο να ανακατώνονται τα γράμματα, παρά την ετυμολογική διαφάνεια, αλλά τα υ και τα ω δεν αποκαλύπτουν αν στην πολιτική είναι κάποιος ωραίος. Οι άλλες ανορθογραφίες, εξ απροσεξίας και εκ προμελέτης, τονίζουν απουσίες.
