Είναι μια χαραγματιά στο δέρμα της ανθρωπιάς μας.
Χριστίνα Χρυσανθοπούλου / [email protected]
Πέντε μωρά νεκρά, δύο από το αίμα της μάνας τους, και η φρίκη τσιμπάει σαν βελόνα σε νεύρο. Δεν θα μιλήσω για μαξιλάρια που έκλεψαν ανάσες ή SMS που στάζουν θάνατο. Θα σταθώ σε αυτό που με πυρώνει. Στο πώς αφήσαμε πέντε ζωές να σβήσουν και μείναμε να κοιτάμε, σαν χαλασμένα αγάλματα, τα συντρίμμια.
Η Αμαλιάδα δεν είναι ξένος πλανήτης. Είναι η Ελλάδα του 2025, τόπος που κορδώνεται ότι φυλάει τα παιδιά του. Κι όμως, πέντε μωρά έζησαν την φρίκη ενώ θα έπρεπε να ανακαλύπτουν τον κόσμο με αγκαλιές. Γείτονες περνούσαν, συγγενείς σιγομουρμούριζαν, αρχές έβαζαν σφραγίδες. Και το σκοτάδι δυνάμωνε, σαν φωτιά που τρέφεται από τη σιωπή μας, μέχρι που πέντε ψυχές γλίστρησαν στο κενό. Πέντε. Και εμείς, τυφλοί πριν μας χτυπήσουν οι προβολείς.
Η Ειρήνη δεν είναι ο δαίμονας. Είναι ο καθρέφτης μας, με ρωγμές από τις φορές που κοιτάξαμε αλλού. Όχι τέρας, αλλά ο καρπός χιλιάδων χαμένων κραυγών. Μια πόρτα που δεν χτυπήσαμε, ένα τηλέφωνο που δεν απαντήσαμε, ένα «κάτι δεν πάει καλά» που έλιωσε στη γλώσσα μας. Κάθε παράλειψη, ένας κρίκος στην αλυσίδα που έπνιξε αυτά τα μωρά. Κάθε σιωπή, ένα δίχτυ που τα τύλιξε πιο σφιχτά μέχρι θανάτου.
Αυτό που ακούγεται δεν είναι κλάμα. Είναι ψίθυρος που σέρνεται ασίγαστα. Η Ειρήνη δεν είναι η ρίζα του κακού. Είναι η ουλή μιας κοινωνίας που αφήνει το δηλητήριο να κυλάει ανεξέλεγκτο.
