Το κατά πόσο έχει ή όχι τηρηθεί το τυπικό του Νόμου για τις φερόμενες ως «Ευρωπαϊκές ενισχύσεις», είναι ένα διακριτό μέρος της πολιτικής ιστορίας της Ευρώπης. Όμως ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης δεν έκανε τίποτε περισσότερο από να ακολουθήσει και να εφαρμόσει πιστά και με ευλάβεια το «μοντέλο» που με πάθος επιβάλει η Ευρωπαϊκή (φερόμενη ως) «Ένωση». Το μοντέλο των Trickle-down Economics. Αυτό που συγκεντρώνει τον πλούτο και την δύναμη στην κορυφή της Οικονομικής Πυραμίδας, στηρίζοντάς την, και με επιδοτήσεις και με φορολογικές απαλλαγές.
Είναι το μοντέλο που εφαρμόζει -και ακόμα πιο βίαια- ο Τραμπ, και που «βασίζεται», μάλλον υποστηρίζεται από την -ατυχώς μόνο- δοξασία , ότι η συγκέντρωση αυτή του πλούτου στους λίγους, θα διαχυθεί με τους νόμους της υδραυλικής ως νερό, μέχρι τον υδροφόρο ορίζοντα και το τελευταίο τριφύλλι για βοσκή.
Βέβαια η πραγματικότητα δεν είναι έτσι. Από τον Reagan εως τον Trump και από την Αμερική εως και την Ευρώπη, το μοντελάκι αυτό (συν-επικουρούμενο και από «το μοντέλο της αρνητικής φορολογίας») που εφαρμόζει με μανία η «Ευρώπη», εχει τα αντίθετα από το προσδοκόμενα -κατά τις Ευρωπαϊκές προφητείες- αποτελέσματα.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης όμως κάνει αυτό που επιτάσσει «Η Ευρώπη ‘μας’» και όσοι θέλουν να συντάσσονται με αυτό το «μας».
Θεσμική ανατροπή
Η Ευρώπη χρειάζεται: Θεσμική ανατροπή των Trickle Down Economics.
Ο Ορισμός της διαφθοράς είναι αυτό καθ εαυτό το μοντέλο των Trickle Down Economics. Ακριβώς επειδή είναι σύστημα που τεχνητά και δογματικά -από την εργοστασιακή του ρύθμιση» στηρίζει -με θεσμική δεσπόζουσα νομιμοποίηση- τους πολύ πολύ πολύ λίγους και αντιμετωπίζει ως εντελώς αόρατους, (ως με προσόντα stealth) όλους τους υπολοίπους.
Εάν κάτι καλό πρόκειται να προκύψει από το πάθος της Λαουρας Κοβέσι για δικαιοσύνη, πάθος που υπάρχει σε όλους τους υγιείς Ανθρώπους σε αυτή την ηλικία (θυμάμαι και τον εαυτό μου ως Νομάρχη) , τότε αυτό θα πρέπει να είναι η θεσμική κατάργηση του μοντέλου των Trickle down Economics, και η θεσμική κατοχύρωση μηχανισμών που εξασφαλίζουν την διασπορά και την διάχυση των κάθε μορφής «προγραμμάτων» στήριξης σε όλη την κοινωνία. Το σύστημά πρέπει να ανοίξει.
Να ξεκόβουμε από το κοπάδι
Η Πολιτική χρειάζεται «τρελούς.
Κάθε εποχή εχει Ανθρώπους που ξεκόβουν από το κοπάδι, απεχθάνονται την ιδιοτέλεια, Ανθρώπους που μπορεί να μην είναι και οικονομικά «πλούσιοι», αλλά είναι όμως ψυχικά πλούσιοι και ζουν για να προσφέρουν στο Κοινωνικό σύνολο. Διαχρονικά οι άνθρωποι αυτοί υπήρξαν η απάντηση στο ερώτημα: «Θεέ μου πως κρατάς τα κεραμίδια ξεκάρφωτα>». Φυσικά οι άνθρωποί του συρμού και της πολιτικής ορθότητας (που «κείται μακράν» της Ανθρωποκεντρικής Κοινωνίας, που διστάζει να πει «σ αγαπώ», αλλά δεν ντρέπεται να ρωτά «πόσα βγάζεις»,) θεωρούν τους μη αφιερωμένους στον βωμό της ιδιοτέλειας, και του ιδιωτισμού, «τρελούς». Τρελούς γιατί έχουν το θάρρος να φωνάξουν ότι ο αυτοκράτορας είναι γυμνός, τρελούς διότι εχουν το σθένος να τα βάλουν με το σύστημα.
Η Πολιτική στην Ελλάδα αλλά και διεθνώς εχει άμεση ανάγκη από τέτοιους τρελούς. Το επιχείρησε πρώτος Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ως Πρωθυπουργός, και το συνέχισε o Ράλλης. Παρών σε αυτά και ο Κωσταντίνος Μητσοτάκης ως Υπουργός Συντονισμού και ΥΠΕΞ.. Η τάση φυσικά και επί Ανδρεα Παπανδρέου.
Η Πολιτική στην Ελλάδα χρειάζεται «νέο αίμα», όχι απλά νέους στην ηλικία, αλλά με διαφορετικό «χαρακτήρα», κυρίως ψυχικά πλούσιους. Που αγαπούν την Ελλάδα, αγαπούν τους Ανθρώπους, δεν ενδιαφέρονται για την ηδονή της εξουσίας και δεν ζαλίζονται από τον ήχο που κάνουν τα πίπτοντα τάλαντα. Η Πολιτική στην Ελλάδα χρειάζεται ανθρώπους που δεν αναζητούν παρακλητικούς χειροκροτητές αλλά συνοδοιπόρους σε ένα ταξίδι που φροντίζουν ώστε ολοι «να ταξιδεύουν πρώτη θέση».
*Ο Ανδρέας Αθηναίος είναι Καθηγητής Πανεπιστημίου – American Association of University Professors (1977) – Αριστείο Ακαδημαϊκής Διδασκαλίας Η.Π.Α. (1987) και πρώην Νομάρχης.
