Στο απόγειο της ισχύος του έφτασε ο πρόεδρος Τραμπ με την έγκριση του Μεγάλου Όμορφου Νομοσχεδίου και από τα δύο σώματα του Κογκρέσου.
Ο νόμος παρατείνει επ’ αόριστον τις φορολογικές ελαφρύνσεις για τους πλούσιους Αμερικανούς που είχε καθιερώσει ο Τραμπ από την πρώτη θητεία. Αλλά προσθέτει και μερικές ακόμη.
Αυξάνει επίσης τις δαπάνες για την άμυνα, αλλά ιδιαίτερα για την ασφάλεια των συνόρων.
Όλα αυτά χρηματοδοτούνται αφενός από μια τεράστια αύξηση του εθνικού χρέους και αφετέρου από περικοπές σε δύο από τα πιο σημαντικά κοινωνικά προγράμματα στις ΗΠΑ: το Medicaid, δηλαδή την ασφάλιση υγείας για άτομα με χαμηλό εισόδημα, και το SNAP, την επισιτιστική βοήθεια για τους άπορους.
Αξίζει να σημειωθεί ότι το νομοσχέδιο εγκρίθηκε οριακά καθώς δεν υπήρχε Ρεπουμπλικάνος στο Κογκρέσο που να μην έχει σοβαρά προβλήματα με μία ή περισσότερες πτυχές του νόμου.
Με απλά λόγια, το νομοσχέδιο θα μπορούσε να καταψηφιστεί. Αλλά οι Ρεπουμπλικανοί congressmen προτίμησαν τελικά να πιουν το «πικρό χάπι», λόγω φόβου, κυρίως.
Γιατί, όποιος απειλούσε σοβαρά να εκτροχιάσει το νομοσχέδιο βρισκόταν αμέσως στο μάτι μιας πολιτικής καταιγίδας από τη «μηχανή» του Τραμπ. Και πιθανότατα θα έβλεπε την πολιτική του καρίερα να τελειώνει στις ενδιάμεσες εκλογές του 2026 για την ανανέωση του Κογκρέσου.
Ο φόβος των Ρεπουμπλικανών βουλευτών και γερουσιαστών για τον Τραμπ αποδείχθηκε μεγαλύτερος από τον φόβο τους για τους ψηφοφόρους τους.
Θάρρος και δημοκρατία
«Όταν όμως η δημοκρατία χάνει το θάρρος της, φοβάσαι το μέλλον»,όπως λέει ο Γερμανός καθηγητής Χένινγκ Βόπελ, Διευθυντής του Κέντρου Ευρωπαϊκής Πολιτικής (cep).
Η έλλειψη θάρρους των δημοκρατιών μπορεί να οφείλεται στο γεγονός ότι η πολιτική συνήθως ενεργεί πολύ βραχυπρόθεσμα, λέει ο Βόπελ. Οι πολιτικοί υπερεκτιμούν συστηματικά τους τρέχοντες κινδύνους σε σύγκριση με τις μελλοντικές ευκαιρίες. Και ενδεχομένως να φοβούνται την εκδίκηση του Αρχηγού.
Δυστυχώς, λόγω των πολυάριθμων κρίσεων, οι δημοκρατίες φαίνεται να έχουν χάσει την εμπιστοσύνη τους στα δικά τους δυνατά σημεία και πλεονεκτήματα. Έχουν επίσης χάσει τη φιλοδοξία τους.
Οι περισσότεροι πολιτικοί δεν θέλουν πλέον να πετύχουν τίποτα άλλο παρά να σταθεροποιήσουν και να υπερασπιστούν το status quo, τη θέση τους.
Η αποθάρρυνση της κοινωνίας
Μήπως όμως η πολιτική και οι πολιτικοί έχουν αποθαρρυνθεί, γιατί στην πραγματικότητα αντανακλούν μόνο τη δική μας αποθάρρυνση, την αποθάρρυνση της κοινωνίας; Τη λογική του «δε βαριέσαι αδελφέ»; Την πρακτική του «καναπέ»; Την άποψη πώς «δεν υπάρχει καν λόγος να σκεφτούμε το μέλλον», ίσως και λόγω του θεμιτού φόβου για αλλαγές;
Οι κοινωνίες όμως που ζουν συνεχώς με το φόβο είναι ευάλωτες. Το ίδιο και η δημοκρατία…
Αλλά και η δημοκρατία και οι πολιτικοί πρέπει να γίνουν ξανά πιο τολμηροί. Ειδικά στους σημερινούς χαλεπούς καιρούς …
